Voorbij de eerste maand

Vandaag heb ik iets te vieren, of misschien is vieren niet het juiste woord. Maar trots zijn op jezelf, dat kan altijd. Meer dan een maand zonder ‘mijn middel.’ Namelijk vandaag precies vijf weken.

Vijf weken waarvan de eerste drie aardig te doen waren. Ik kon de wereld aan en niks was me teveel en/of te moeilijk. Maar dan komt het. De donderslag. Het is een beetje te vergelijken met rouwen. Rouwen om een periode die naast heel veel narigheid ook mooi kon zijn. Rouwen om een bepaald gevoel dat je er van kreeg en nu niet meer kan hebben. Rouwen om de mensen die je hebt leren kennen en waar je nu niet langer meer mee om kan gaan. Ik vond het altijd maar raar als mensen zo’n periode vergeleken met rouwen, maar nu ik er zelf middenin zit begrijp ik het. Het is echt zo.

Steeds vaker besluipt mij het gevoel en de gedachte van een keer terug naar dat gevoel kan geen kwaad. Maar dat is juist het probleem. Het kan wel kwaad. Ik vind het leven af en toe best lastig, zeker nu alles binnenkomt tot in de diepste poriën van het lichaam. Er is geen vluchten meer. Alles moet onder ogen gezien worden en ervaren, gevoeld worden. Dat is best wel eng.

Maar we zetten door. Iedere dag is weer een nieuwe. Iedere dag kan ik er voor kiezen om vandaag niet te gebruiken. Tegenslagen zullen er altijd zijn, maar ik hoop dat het ooit een dag komt dat ik er beter mee om kan gaan. Niet het gebruiken meer zie als eerste redmiddel. En ook niet meer langer situaties uit de weg zal gaan.