Twee maanden en verder

Het is weer even geleden dat ik hier wat geschreven heb. Dat heeft te maken met verschillende factoren. Voornamelijk eind januari werd ik ineens verrast met het coronavirus. En wat was ik er ziek van. De eerste weken voornamelijk in bed en nu nog iedere dag bezig om m’n conditie weer op peil te krijgen. Hierdoor ging (onbewust) het stukje herstel wat naar de achtergrond.

Maar nog steeds vier ik bij het einde van de dag een klein feestje. Trots. Iedere zaterdag probeer ik er weer even bij stil te staan, weer een week verder. Hoe ging het? Hoe voelde ik me? Was het makkelijker dan de week daarvoor? en ga zo maar door.

Inmiddels zijn er twee en een halve maand verstreken. Corona zorgde voor een kleine terugslag richting het donker, maar ik zie langzaam weer wat meer licht. Lichamelijk ben ik er nog niet. Dat is soms best lastig te accepteren. Het niet over mijn grenzen mogen gaan, maar hoe doe je dat? Ik ben jarenlang over alle grenzen gegaan die mijn lichaam aangaf. Nu moet ik leren lief te zijn, te luisteren, want alleen dan kan het beter worden.

Maar ik blijf leven, vechten, leren, vallen en weer opstaan, doorgaan, voelen, ervaren, huilen en vooral heel veel lachen.