Ik schreef gisteren een stukje van mij af en dat wil ik graag alsnog met jullie delen omdat het ook weer even geleden is dat ik wat heb geschreven en geplaatst.

Het begon als een schimmige schaduw in mijn leven, iets onschuldigs dat langzaam groeide en mijn dagen begon te beheersen. Op school was het een manier om de stress te ontwijken, een vluchtige ontsnapping uit de eindeloze stroom van verwachtingen en verplichtingen. Een glas hier, een pil daar – het voelde als een geheime wereld waarin ik tijdelijk kon verdwijnen.

Maar wat begon als een onschuldige ontsnapping, veranderde geleidelijk in iets dat ik niet meer onder controle had. Het begon mijn functioneren te beïnvloeden. Op school kon ik me niet meer concentreren, mijn cijfers kelderden en de afstand tussen mijn klasgenoten en mij groeide met de dag. Het voelde alsof ik gevangen zat in een neerwaartse spiraal waar ik geen grip op kreeg.

Toen ik de schoolbanken achter me liet en een baan vond, dacht ik dat dit een nieuwe start zou zijn. Maar mijn demonen reisden met me mee. Op het werk kon ik mijn focus niet behouden, en mijn prestaties leden eronder. Collega’s begonnen afstand te nemen; ik was niet meer de Janneke die ze kenden.

Ik raakte mensen om me heen kwijt, niet alleen door mijn gedrag, maar ook door mijn eigen keuze om me te isoleren. Het voelde veiliger om alleen te zijn dan om geconfronteerd te worden met de realiteit van mijn situatie. De eenzaamheid groeide naarmate ik mezelf steeds meer afsloot van de wereld om me heen.

Elke dag voelde als een strijd, een gevecht tegen iets waarvan ik wist dat het me langzaam consumeerde. Maar op een dag, omringd door de stilte van mijn afzondering, besefte ik dat ik niet langer wilde leven in de schaduwen van mijn verslaving. Het was tijd om uit die duisternis te stappen en het licht van herstel te omarmen.

De weg naar herstel is hobbelig en vol uitdagingen, maar ik ben begonnen met stappen te zetten. Ik zoek naar steun, praat met mensen die begrijpen wat ik doormaak en werk aan het terugvinden van mezelf, stap voor stap. Het is een reis naar genezing en herontdekking, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Er is hoop en kracht in het verlangen naar een leven vrij van verslaving.