Honeymoon Phase
Momenteel zit ik voor mijn gevoel in de “Honeymoon Phase” van herstel. Dit wordt ook wel het vroeg herstel genoemd. Ik ben weer terug in herstel en terug in het programma na een terugval die toch wel ruim twee maanden heeft geduurd. Er waren momenten dat ik één dag of meerdere dagen clean blijf, maar uiteindelijk gaf ik de moed weer op en had ik voor mezelf genoeg redenen bedacht waarom ik mocht gebruiken. De wereld keerde zich toch tegen mij? De mensen deden mij toch pijn? Ik deed niks fout, maar gaf alles en iedereen de schuld. Hierdoor hoefde ik niet naar mezelf en mijn eigen aandeel te kijken en had ik een goed excuus waarom ik iedere dag besloot om weer mijn middel(en) op te pakken en me totaal te verdoven. Te verdoven van mijn eigen verdriet, boosheid, woede en angst.
Ik heb mezelf in een onveilige situatie gebracht en kan alleen maar heel erg dankbaar zijn dat er iemand op mijn pad kwam die mij uit deze situatie heeft gebracht. Ik vond het alles behalve leuk en het deed ongelofelijk veel pijn, maar achteraf was het de beste keuze. We zijn nu twee maanden verder sinds de terugval langzaam begon en het leven begint me weer toe te lachen. Ik heb fijne vriendschappen om me heen, oude “vrienden” losgelaten, werk aan mijn herstel door actief naar meetings te gaan en in contact te blijven met fellows. Ook heb ik besloten om met een andere sponsor aan te stappen te gaan werken. Een sponsor die ik fysiek vaker kan zien, waardoor ik mezelf minder goed kan verschuilen achter een mobiele telefoon: “Ja hoor, alles gaat goed”. Ik hoop dat ik snel weer kan beginnen aan de stappen met een nieuwe sponsor. Mijn stap één voor mezelf echt goed zetten.
Maar terug naar de Honeymoon Phase: het gebruik van middelen is gestopt. Er ontstaat momenteel een gevoel van heelheid en positiviteit. Ik hoor weer ergens bij. Er zijn alleen genoeg risico’s: te overmoedig worden, me teveel richten op werk en moeite met het stellen van prioriteiten. Ik zit vol energie en wil het liefste mijn agenda volplannen, maar het is belangrijk om mijn rust te bewaren. En vooral naar meetings te blijven gaan en in verbinding te blijven, want door het positieve gevoel wat ik ervaar kan ik overmoedig worden en denken dat het niet nodig is om naar meetings te gaan of aan de stappen te werken en te zoeken naar een sponsor.
Het is echt alleen voor vandaag. Vandaag drink en gebruik ik niet. Morgen start ik met een nieuwe fase in mijn leven. Ik heb een nieuwe baan. Gisteren mocht ik op gesprek komen en morgen mag ik al beginnen met werken bij een van de leukste kringloopwinkels van Nederland, al zeg ik het zelf. Dankbaar voor de kansen die alweer zo snel op mijn pad zijn gekomen. Een maand geleden leek alles nog uitzichtloos en nu sta ik ’s ochtends weer op met een glimlach en heb ik zin om de dag te beginnen.
Overgave
Ik ben bang.
Herstellen van een verslaving betekent voor mij overgave. Accepteren dat ik het niet alleen kan en hoef te doen. Dat ik machteloos sta tegenover mijn gedachten die mij leiden naar het middel en machteloos sta tegenover het middel zelf.
Maar ik wil het nog te graag op wilskracht doen. Ik wil mezelf keer op keer bewijzen. Mezelf bewijzen dat ik wel normaal kan drinken en/of gebruiken. Maar ik weet wat de uitkomst zal zijn zodra ik de eerste tot mij neem. Mijn wilskracht zal het verliezen van de verslaving.
Ik ga naar meetings, werk met mijn sponsor aan de twaalf stappen, sta in contact met fellows, maar dat is niet genoeg. Ik moet accepteren dat ik machteloos sta. Soms denk ik het kwijt te zijn.
Ik ben bang voor de gevoelens die ik voel en de gedachtes die ik denk. Gevoelens en gedachtes die ik niet meer kan en wil verdoven, maar het is eng. Eng om te voelen en eng om te denken.
Verslaving stopt niet wanneer het middel weg is. Het zit in zoveel meer. Ik moet altijd meer en beter van mezelf. Ik kan geen genoegen nemen met minder en het resultaat moet altijd beter zijn dan de vorige keer. Rust durf ik mezelf nauwelijks te gunnen. Ik zit nog altijd in de overtuiging dat stilstaan achteruitgang is.
Ik vind het lastig om te moeten toegeven dat ik het niet op wilskracht kan, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik het niet meer op wilskracht hoef te doen. Ik hoef niet meer boos op mezelf te worden omdat het me weer niet is gelukt; de afspraken die ik elke dag weer met mezelf maakte om te stoppen of te minderen. Ik mag toegeven dat ik machteloos sta. Ik mag mezelf overgeven aan een macht groter dan ik.
Mijn eerste stap
Het is alweer even geleden dat ik een blogpost heb geschreven en heb geplaatst. Natuurlijk zat ik wel vol met ideeën de afgelopen weken, maar het lukte me niet om deze ideeën ook daadwerkelijk op papier te zetten, tot vandaag. Ik wil jullie graag meenemen door mijn eerste stap. De twaalf stappen Minnesota Model.
Stap 1 wordt ook wel het fundament genoemd: “We erkenden dat we machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven onhanteerbaar was geworden”.
Niemand geeft graag zijn totale nederlaag toe. We zullen niet snel toegeven dat we machteloos staan tegenover drugs-of alcoholgebruik. Maar uiteindelijk kwam ik ertoe te geloven dat alleen een totale nederlaag in staat was om mijn eerste stap te zetten richting bevrijding en kracht. De aanvaarding van mijn persoonlijke machteloosheid werd uiteindelijk de basis waarop ik een nieuw, gelukkig en zinvol leven kon bouwen. Er komt, binnen het programma, niks van mij terecht als ik niet eerst mijn verwoestende zwakheid en alle gevolgen ervan heb aanvaard. Zolang ik mezelf niet nederig maak, zal mijn nuchterheid, als die al bestaat, zeer onzeker zijn.
Mijn verslaving noemen ze een allergie; aan de ene kant werd ik getroffen door een waanzinnige drang om te drinken of te gebruiken en aan de andere kant door een overgevoeligheid van mijn lichaam die mij uiteindelijk tot zelfvernietiging zal brengen. Het is een statistisch feit dat verslaafden bijna nooit herstellen op eigen kracht.
Door in mijn drank-en drugsverleden te duiken, kon ik aantonen dat mijn drank-en drugsgebruik, jaren voordat ik me realiseerde dat ik de controle verloren had, al niet alleen maar een gewoonte was, maar in feite het begin van een fataal voortschrijdend proces.
Het duurde even voordat ik het 12-stappen programma ook pas echt in de praktijk kon brengen. Ik moest daarvoor echt in de put zitten. Want de elf resterende stappen in de praktijk brengen, betekent het aannemen van een denkwijze en gedragslijn, waarvan vrijwel geen verslaafde die nog drinkt of gebruikt ook maar van zou kunnen dromen. Wie wenst strikt oprecht en verdraagzaam te zijn? Wie wenst zijn fouten te bekennen en de aangerichte schade te herstellen? Wie trekt er zich iets aan van een Hogere Macht, laat staan van gebed en meditatie? Wie wil er tijd en energie opofferen om de boodschap van de twaalf stappen door te geven aan de volgende verslaafde? Nee, de gemiddelde verslaafde, egocentrisch tot en met, bedankt voor dit vooruitzicht, tenzij hij deze dingen moet doen om zelf in leven te blijven.
Vandaag de dag ben ik bereid om alles te doen wat de meedogenloze dwanggedachte van mij wegneemt. Ik ben het 12-stappen programma, mijn sponsor, fellows en fella’s dankbaar dat ik mijn weg heb gevonden binnen de kamers van herstel.
voor het schrijven van deze post heb ik gebruik gemaakt van het boek: 12 stappen & 12 tradities.
Eenzaam
De eenzaamheid overvalt mij de laatste dagen. Ondanks dat ben ik zeer content met de rust die ik nu ervaar. Hoeveel beter ik me lichamelijk vooral voel. Hoe de obsessie minder begint te worden in mijn hoofd. Momenten van zucht en trek zijn zeker nog geregeld aanwezig, evenals de dromen over gebruik. Vaak word ik verward wakker midden in de nacht. Moet ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt niet gebruikt heb door mijn kamer te doorzoeken.
Maar ondanks de rust in mijn hoofd en lichaam kan ik (nog) niet zeggen dat ik ook daadwerkelijker gelukkiger ben. Ik voel me eenzaam, ben misschien ook wel eenzaam. Natuurlijk blijf ik in verbinding met fellows door meetings te bezoeken. Het is niet dat ik helemaal niemand meer zie, maar vriendschappen veranderen. Altijd was ik in voor een feestje, de flessen drank nam ik het liefste zelf mee, want dan was er tenminste altijd genoeg (voor mij). Dat is nu anders. Heel anders. Het voelt alsof ik niet altijd meer iemands eerste keuze ben om mee af te spreken, alsof het niet altijd meer gezellig is met mij. Of dit ook daadwerkelijk zo is.. weet ik niet? Misschien zit het ook vooral in mijn hoofd en ben ik er teveel mee bezig.
Ik voel me gewoon alleen. Ik verlang niet terug naar de middelen, het gebruik en alle gevolgen, maar ik verlang terug naar de feesten, het uitgaan, de zogenaamde wilde avonturen, mezelf even laten gaan. Die momenten waren leuk. Maar daarna eindigde het vaak minder leuk. Ik ben nog jong en ik wil jong kunnen zijn. Jonge mensen dingen kunnen doen. Ik zie het om mij heen gebeuren en ik zit erbij en kijk ernaar. Hunkerend naar normaal zijn, maar wat is eigenlijk normaal?
Het werkt als je eraan werkt.
Tijd voor verandering
Vandaag ben ik 38 dagen clean en sober van alle middelen en wat voelt het goed om iedere ochtend weer op te staan en aan de dag te beginnen. Ik heb geen katers meer en geen slapeloze nachten van overmatig drugsgebruik. Sta niet meer duf en misselijk op van de medicatie. Ook weet ik nog wat ik de dag daarvoor heb gedaan en heb gezegd tot in de details. Het heeft zoveel voordelen hè.
Maar soms overvalt mij het gevoel van totale wanhoop. Dat weet ik even niet zo goed wat ik met mezelf moet. Voel ik angst voor de toekomst die onzeker is. Vraag ik me af of ik het wel kan volhouden op deze manier. Het is allemaal nog zo pril en kwetsbaar. Ik weet uit ervaring hoe snel en makkelijk een terugval plaats kan vinden. Hoe makkelijk het is om terug te vallen in oud gedrag en gebruik.
Momenteel wil ik vermijden. Ik ga contact uit de weg. Bel niet meer met fellows en zie er tegenop om naar (online) meetings te gaan. Lees geen tot nauwelijks literatuur. Ik ervaar meer zucht dan ooit en de euforie van het clean en sober zijn begint er een beetje vanaf te vallen. De dagen beginnen terug een sleur te worden. Tijd voor verandering dus.
Binnenkort start ik met een intensieve deeltijdbehandeling. Hier krijg ik onder andere schema-therapie en terugvalpreventie. Dit zal drie dagen per week zijn. Ik hoop dat ik me volledig op mezelf kan focussen tijdens deze behandeling. Maar vooral dat het me dat gaat opleveren wat ik hoop. Ik hoop dat ik na deze behandeling het leven weer met beide handen aan durf te grijpen om mijn doelen en dromen te bereiken. Keuzes durven maken, risico’s durven nemen, mezelf zijn en mijn gevoelens durven en kunnen uiten.
Het werkt als je eraan werkt.
Eerste fysieke CA Meeting
In herstel is het belangrijk, om zeker in het begin, dagelijks meetings te bezoeken zoals de CA (Cocaine Anonymous) NA (Narcotics Anonymous) en de AA (Alcoholics Anonymous). Ik vond het in het begin heel erg spannend om naar een meeting te gaan. Gelukkig bestaan er tegenwoordig ook online meetings. Hierdoor vond ik het iets minder spannend om naar mijn eerste online meeting te gaan. Ik kon vanaf mijn vertrouwde omgeving een meeting volgen.
Mijn eerste online meeting was een vrouwenmeeting. Dat was ontzettend fijn. Ik werd met open armen ontvangen, figuurlijk dan. Ik vond zoveel erkenning en herkenning in deze meeting. Voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij echt begreep, dat iemand echt weet hoe het is om in totale waanzin, gekte en wanhoop te leven en nog maar een ding te kunnen doen; drinken en/of gebruiken. Dat het niet simpel is om gewoon te stoppen of er niet aan te beginnen. De pijn, de angst, het verdriet, boosheid en frustratie. Ik hoefde het niet meer met heel veel woorden uit te leggen, want zij begrijpen mij. Zij kennen de pijn.
Na een aantal weken bijna dagelijks meetings volgen, voornamelijk ca meetings, besloot ik om eindelijk naar een fysieke meeting te gaan. Spannend vond ik het. Maar ik ben gegaan en daar werd ik met open armen ontvangen door iemand. Precies dezelfde ervaring als bij de online meetings, maar nu met extra veel liefde en warmte. Het is en blijft zo bijzonder om te zien en mee te maken hoe iedereen je zo welkom heet, niemand een oordeel klaar heeft, maar gewoon luistert naar jouw verhaal.
Ik kan het iedereen die denkt een probleem te hebben met alcohol en/of drugs het aanraden om eens naar een meeting te gaan. Ook al ben je er nog niet helemaal zeker van. Het kan tot zoveel inzicht nieuwe en mooie inzichten leiden. Je wordt altijd met open armen ontvangen. Je mag en kan jezelf zijn. Niks is vreemd.
Het werkt als je eraan werkt.
Een nieuw begin
Sinds een maand heb ik mijn leven compleet omgegooid. Heb ik een nieuwe start met mezelf gemaakt. Dit wil ik dan ook graag met mijn blog doen. Mijn weg in herstel vastleggen op digitaal papier.
Ik was er een aantal maanden geleden van overtuigd dat ik op de goede weg was. Ik gebruikte tenslotte geen harddrugs zoals cocaïne meer. Maar achteraf bleek dit een grote leugen tegenover vrienden, familie maar vooral tegenover mezelf. Ik was er heilig van overtuigd dat ik op een gezonde manier kon omgaan met alcohol. Af en toe wat benzodiazepines om goed te slapen. Oh en voor de pijn wat opiaten zoals oxycodone, want paracetamol was niet snel en goed genoeg.
Ik ben verslaafd aan het willen verdoven. Niet alleen van de lichamelijk pijn, maar alle pijn. Het verdriet en de angst. Ik voelde me goed na mijn eerste drankje, lijntje en pilletje, maar dat veranderde al snel. Ik raakte de controle kwijt over de hoeveelheid en de controle raakte ik kwijt over mezelf en mijn eigen gedrag en denken. Ik werd er geen leuker mens op. Ik werd boos, onredelijk, verdrietig en had mezelf niet in de hand. Schopte letterlijk en figuurlijk om mij heen en het moest gaan zoals ik het wilde.
Iedereen kreeg de schuld. Iedereen kreeg ervan langs. Mijn overmatig drank-en drugsgebruik was niet mijn schuld, maar de schuld van anderen. Ik nam geen verantwoordelijkheid. Ik deed alsof ik op de goede weg was, maar dat was ik niet. Ik geloofde het alleen echt. Totdat het een maand geleden uit de hand is gelopen. Ik werd opgenomen, gedwongen. Daar zag ik pas in hoe ik al die jaren bezig was met mezelf kapot te maken en de mensen om mij heen. Hoe wat ooit zo leuk was begonnen nu een totale nachtmerrie was geworden. Een nachtmerrie die bestond uit ziekenhuis, ambulance en politie.
Vandaag ben ik 34 dagen in herstel van een drank-en drugsverslaving. Binnenkort start ik met een intensieve deeltijdbehandeling. Ga ik misschien/waarschijnlijk wonen in een safehouse. Voor nu werk ik intensief aan herstel doormiddel van meetings, de 12 stappen en het contact met fellows en fella’s.
Het werkt als je eraan werkt.
