Na 9 maanden van herwonnen nuchterheid, viel ik helaas terug in september 2023. Het voelde als een abrupte val in een donker dal, waarin ik geen uitweg leek te kunnen vinden. De terugval duurde geen dag, maar strekte zich uit over uren, dagen, weken en uiteindelijk maanden. Het waren moeilijke tijden, waarin ik me eenzaam en verdrietig voelde.

Maar vandaag kan ik met trots zeggen dat ik 30 dagen, een volledige maand, terug nuchter ben. Het was geen gemakkelijke weg, maar het was een weg die ik met vastberadenheid heb bewandeld. En hoewel ik nu weer op het pad van herstel ben, zal ik niet overmoedig worden. Ik blijf nederig en dankbaar voor de steun die ik heb ontvangen.

De terugvallen waren verschrikkelijk verdrietig en eenzaam. Ze dreven me tot totale wanhoop en doofden ieder lichtje van hoop dat ik had. Maar langzaamaan kan ik weer genieten van het leven. Ik sta op met herstel en ga ermee naar bed. Ik voel me weer thuis en goed genoeg om activiteiten te ondernemen met vrienden. En wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik mijn oprechte lach terug.

Deze reis van herstel heeft me geleerd dat het oké is om af en toe te struikelen, zolang we maar blijven opstaan en verder gaan. Het heeft me geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht, en dat ik altijd de kracht heb om mijn leven in eigen handen te nemen. Mijn terugval was een les, een herinnering aan mijn eigen kwetsbaarheid, maar ook aan mijn veerkracht.

Ik deel dit verhaal niet om medelijden te wekken, maar om anderen te inspireren. Herstel is mogelijk, zelfs na een terugval. Het vergt moed, doorzettingsvermogen en de bereidheid om hulp te accepteren. Maar het is het allemaal waard. Want aan het einde van de dag is er niets waardevoller dan het gevoel van vrijheid dat gepaard gaat met herwonnen nuchterheid.

Laten we samen opstaan, onze handen reiken naar elkaar, en de weg van herstel bewandelen. Want samen zijn we sterker dan welke terugval dan ook.

Veel liefs

Het is een tijdje stil geweest sinds mijn laatste woorden de wereld in gingen. Zes dagen geleden begon ik aan een reis naar herstel, nadat een heftige terugval bijna mijn familie en vooral mezelf kostte. De afgelopen dagen waren een strijd om te overleven, een zoektocht naar de betekenis van leven. Maar vanavond, aan de Zeeuwse kust, voelde ik mezelf weer even vrij, vrolijk en onoverwinnelijk.

Roosendaal, mijn thuisbasis, lijkt soms verstikkend dichtbij. Het is makkelijk te vergeten hoeveel kracht en rust de zee me kan brengen. Dus besloot ik vanavond de trein te pakken, richting Vlissingen. De wandeling naar de boulevard voerde me door de duisternis, de zee wild en ontembaar. Hoge golven braken met kracht, en ik genoot van het geluid van de branding en de zilte geur van de zee.

Mijn koptelefoon vulde mijn oren met muziek, en ik zong luidkeels mee, als een bevrijdende melodie voor mijn ziel. Ik rende langs het water, voelde de frisse wind op mijn gezicht en het zand onder mijn voeten. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me weer goed. Het was alsof de zee mijn innerlijke stormen wegspoelde en me hernieuwde energie gaf.

Wat had ik dit gemist. Het gevoel van vrijheid, de connectie met de elementen. De Zeeuwse kust, ruw en tegelijkertijd rustgevend, bood me een moment van verademing. Het was alsof de zee me omarmde en zei: “Welkom thuis.”

Ik besluit dat dit geen eenmalig uitje moet zijn. Ik ga vaker naar de zee. Niet als een vlucht, maar als een herinnering aan mijn eigen veerkracht. De kracht van de golven herinnert me eraan dat het leven, net als de zee, soms wild en onvoorspelbaar is, maar dat er ook schoonheid schuilt in de golven die komen en gaan. De Zeeuwse kust is nu mijn toevluchtsoord, mijn heiligdom van herstel. En elke keer dat ik hier ben, zal ik zingen met de zee, mijn eigen melodie van hoop en vernieuwing.

Ik schreef gisteren een stukje van mij af en dat wil ik graag alsnog met jullie delen omdat het ook weer even geleden is dat ik wat heb geschreven en geplaatst.

Het begon als een schimmige schaduw in mijn leven, iets onschuldigs dat langzaam groeide en mijn dagen begon te beheersen. Op school was het een manier om de stress te ontwijken, een vluchtige ontsnapping uit de eindeloze stroom van verwachtingen en verplichtingen. Een glas hier, een pil daar – het voelde als een geheime wereld waarin ik tijdelijk kon verdwijnen.

Maar wat begon als een onschuldige ontsnapping, veranderde geleidelijk in iets dat ik niet meer onder controle had. Het begon mijn functioneren te beïnvloeden. Op school kon ik me niet meer concentreren, mijn cijfers kelderden en de afstand tussen mijn klasgenoten en mij groeide met de dag. Het voelde alsof ik gevangen zat in een neerwaartse spiraal waar ik geen grip op kreeg.

Toen ik de schoolbanken achter me liet en een baan vond, dacht ik dat dit een nieuwe start zou zijn. Maar mijn demonen reisden met me mee. Op het werk kon ik mijn focus niet behouden, en mijn prestaties leden eronder. Collega’s begonnen afstand te nemen; ik was niet meer de Janneke die ze kenden.

Ik raakte mensen om me heen kwijt, niet alleen door mijn gedrag, maar ook door mijn eigen keuze om me te isoleren. Het voelde veiliger om alleen te zijn dan om geconfronteerd te worden met de realiteit van mijn situatie. De eenzaamheid groeide naarmate ik mezelf steeds meer afsloot van de wereld om me heen.

Elke dag voelde als een strijd, een gevecht tegen iets waarvan ik wist dat het me langzaam consumeerde. Maar op een dag, omringd door de stilte van mijn afzondering, besefte ik dat ik niet langer wilde leven in de schaduwen van mijn verslaving. Het was tijd om uit die duisternis te stappen en het licht van herstel te omarmen.

De weg naar herstel is hobbelig en vol uitdagingen, maar ik ben begonnen met stappen te zetten. Ik zoek naar steun, praat met mensen die begrijpen wat ik doormaak en werk aan het terugvinden van mezelf, stap voor stap. Het is een reis naar genezing en herontdekking, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Er is hoop en kracht in het verlangen naar een leven vrij van verslaving.