“Een jaar geleden viel ik terug in de greep van verslaving, na meer dan drie maanden herstel. Die tijd markeerde een turbulente periode, met opnames, politie en ambulances. Vandaag kan ik met trots zeggen dat ik mijn herstel opnieuw heb vormgegeven.

Bijna zes maanden lang ben ik nu vrij van alle geestverruimende en stemmingsveranderende middelen. Tijdens dit pad ben ik een paar keer flink gevallen, voordat ik besefte dat ik alleen voor mezelf kon herstellen, niet voor anderen. Op 28 februari besloot ik vroeg in de ochtend dat het genoeg was geweest. Na talloze pogingen en de emotionele tol die mijn geliefden moesten dragen, koos ik ervoor om mijn herstel met volle toewijding aan te gaan.

Vandaag ben ik een dankbare herstellende verslaafde en ik ben verbaasd over hoeveel er kan veranderen in slechts één half jaar. Een jaar geleden zat ik lusteloos thuis, zonder hoop, moed of vertrouwen. Tegenwoordig werk ik hard; deze week zelfs 46 uur. Daarnaast volg ik een studie en omarm ik dagelijks de stappen van het twaalf stappen programma. Ik bezoek bijeenkomsten, ontmoet inspirerende mensen die aan een paar woorden genoeg hebben, en leer elke dag weer bij.

Mijn reis is er een van groei, doorzettingsvermogen en zelfontdekking. Ik deel dit niet om op te scheppen, maar om te laten zien dat verandering mogelijk is. Voor iedereen die worstelt: onthoud dat je niet alleen bent. Er is hoop, er is kracht en er is een weg naar herstel. 🌱❤️ #HerstelReis #BijnaEenHalfJaarSterk”

In het schijnbaar eindeloze gevecht tegen verslaving, kunnen gebruikersdromen een unieke bron van hoop en veerkracht zijn. Deze dromen zijn niet de surrealistische beelden die we in onze slaap ervaren, maar eerder de krachtige visioenen van een beter leven die ontstaan in de harten van mensen die verslaving ervaren. In deze blog willen we de waarde van gebruikersdromen verkennen en begrijpen hoe ze een transformerende rol kunnen spelen in het herstelproces.

Het verlangen naar verandering begint vaak met een droom, een diepe innerlijke wens om te ontsnappen aan de greep van verslaving en een nieuw pad te bewandelen. Gebruikersdromen fungeren als kompas in donkere tijden en bieden een visie van hoop en herstel. Ze kunnen variëren van kleine dagelijkse doelen tot grotere levensaspiraties, zoals het hervinden van een gezonde levensstijl, het herstellen van beschadigde relaties of het nastreven van een nieuwe passie.

Een gebruikersdroom kan dienen als een krachtig hulpmiddel bij het stellen van doelen en het nemen van positieve stappen in de richting van herstel. Het helpt mensen om zich te richten op wat ze willen bereiken in plaats van te worden verlamd door wat ze achter zich willen laten. Het motiveert hen om door te zetten, zelfs als het pad naar herstel hobbelig is en bezaaid met uitdagingen.

Daarnaast fungeren gebruikersdromen als een bron van inspiratie en empowerment. Ze herinneren mensen eraan dat ze meer zijn dan hun verslaving en dat ze het vermogen hebben om hun leven te veranderen. Ze bieden hoop op een betere toekomst en moedigen mensen aan om hun eigen levensverhaal te herschrijven.

Maar gebruikersdromen zijn meer dan alleen wensen en verlangens; ze kunnen ook een blauwdruk zijn voor actie. Het visualiseren van een leven zonder verslaving kan een krachtige stimulans zijn om concrete stappen te zetten in de richting van herstel. Het helpt mensen om bewuste keuzes te maken die in lijn zijn met hun dromen en doelen.

Toch moeten we erkennen dat het pad naar herstel vaak met hobbels gepaard gaat en dat het verwezenlijken van gebruikersdromen niet altijd eenvoudig is. Terugval en teleurstelling zijn natuurlijke onderdelen van het herstelproces. Desondanks zijn gebruikersdromen veerkrachtig en weerbaar. Ze dienen als een kompas dat ons altijd de weg naar voren wijst, zelfs als we even verdwaald lijken te zijn.

Om gebruikersdromen te omarmen en te cultiveren, is het essentieel om te geloven in de mogelijkheid van verandering en herstel. We moeten onszelf toestaan te dromen en ons te verbinden met de kracht van verbeelding. Daarnaast is het delen van onze dromen met gelijkgestemde mensen en ondersteunende gemeenschappen een belangrijke stap in de richting van herstel.

In conclusie, gebruikersdromen zijn de vonk van hoop die de kracht van verandering in zich draagt. Ze zijn de brandstof voor een leven van herstel en vervulling. Laten we onze dromen omarmen en onze verbeelding de vrije loop laten, want het is in die dromen dat we de weg naar herstel vinden.

Met de kracht van gebruikersdromen kunnen we nieuwe horizonten verkennen en een leven creëren dat vrij is van de ketenen van verslaving. Dromen geven ons vleugels, en het is tijd om die vleugels te gebruiken om boven verslaving uit te stijgen en onze eigen weg naar herstel te vinden.

Introductie: In het proces van herstel van verslaving zijn er verschillende fasen die een persoon doormaakt. Eén van de meest uitdagende fasen is de zogenaamde “muurfase”. Deze fase wordt gekenmerkt door een gevoel van stagnatie, frustratie en weerstand. Het lijkt alsof je vastzit en geen vooruitgang boekt, maar in werkelijkheid is de muurfase een essentieel onderdeel van het herstelproces. In dit blogbericht zullen we dieper ingaan op de muurfase, wat het betekent en hoe je erdoorheen kunt navigeren.

1. Definitie van de Muurfase: De muurfase is een periode in het herstel van verslaving waarin iemand geconfronteerd wordt met interne en externe obstakels die de vooruitgang belemmeren. Het kan een gevoel van stagnatie, onzekerheid en twijfel veroorzaken. Het is belangrijk om te begrijpen dat deze fase normaal en vaak onvermijdelijk is in het herstelproces.

2. kenmerken van de muurfase

• Emotionele uitdagingen: Tijdens de muurfase kunnen gevoelens van frustratie, boosheid, verdriet en angst naar boven komen. Het kan moeilijk zijn om met deze emoties om te gaan en ze kunnen de motivatie om verder te gaan beïnvloeden.
• Zelfreflectie en confrontatie: De muurfase dwingt iemand om diep in zichzelf te kijken en confrontaties aan te gaan met de onderliggende oorzaken van verslaving. Dit kan emotioneel en mentaal veeleisend zijn, maar het is ook een kans voor groei en zelfontdekking.
• Verandering van perspectief: Tijdens de muurfase kunnen eerdere overtuigingen en patronen ter discussie worden gesteld. Het kan leiden tot een heroverweging van waarden, doelen en identiteit.

3. Navigeren door de Muurfase:

• Accepteer de fase: Het is belangrijk om de muurfase te accepteren als een normaal onderdeel van het herstelproces. Het kan een teken zijn van groei en verandering.
• Ondersteuning zoeken: Zoek steun bij mensen die je begrijpen en steunen in je herstelproces, zoals familieleden, vrienden, therapeuten of steungroepen. Praat openlijk over je gevoelens en uitdagingen.
• Zelfzorg: Besteed extra aandacht aan zelfzorg tijdens de muurfase. Dit kan onder andere betekenen dat je voldoende rust neemt, gezond eet, regelmatig beweegt en ontspanningsoefeningen doet.
• Hulpbronnen gebruiken: Maak gebruik van therapeutische hulpmiddelen en technieken, zoals cognitieve gedragstherapie, meditatie, mindfulness of creatieve expressie. Deze kunnen helpen bij het omgaan met de obstakels en het bevorderen van persoonlijke groei.

4. Het doorbreken van de Muurfase:

• Zelfreflectie en inzicht: Gebruik de muurfase als een periode van zelfreflectie en zoek naar inzicht in jezelf en je herstelproces. Identificeer patronen, overtuigingen en gedragingen die je tegenhouden en werk eraan om ze te veranderen.
• Doelen stellen: Stel realistische en haalbare doelen voor jezelf tijdens de muurfase. Het behalen van kleine mijlpalen kan een gevoel van vooruitgang en voldoening geven.
• Geduld en doorzettingsvermogen: Blijf geduldig en geef niet op. De muurfase kan lang duren, maar met doorzettingsvermogen en veerkracht kun je er doorheen breken.

Conclusie: De muurfase in het herstel van verslaving is een uitdagende periode waarin iemand geconfronteerd wordt met obstakels en weerstand. Het is belangrijk om te beseffen dat deze fase normaal en onvermijdelijk is in het herstelproces. Door de muurfase te accepteren, ondersteuning te zoeken, zelfzorg toe te passen en geduldig te blijven, kun je uiteindelijk doorbreken en verder gaan op je herstelreis. De muurfase is een tijdelijke strijd, maar met blijvende kracht kun je je herstelproces voortzetten en een gezonder en vervullend leven leiden.

Allereerst wil ik jullie, mijn lezers bedanken voor alle positieve, helpende en mooie reacties op mijn voorgaande berichten. Vandaag heb ik dankzij een opdracht voor de opleiding ervaringsdeskundige die ik momenteel volg via Laudius mogen nadenken over de toekomst. Dat wil ik niet, want ik leef alleen voor vandaag en de toekomst is me te “onhelder”

Toch deed ik het. Ik begon met typen en al vrij snel had ik de juiste woorden op papier. Ik wil mijn toekomst plannen ook graag met jullie delen. Ik hoop dat er iets van deze plannen uit mag komen.

In een wereld waar verslaving een steeds groter probleem wordt, geloof ik dat we een verandering kunnen bewerkstellingen door middel van voorlichting, begeleiding en het delen van persoonlijke ervaringen. Mijn passie ligt in het helpen jongeren die worstelen met verslaving en het empoweren van ouders en docenten om de juiste ondersteuning te bieden. Ik wil mijn eigen ervaringen in de verslavingszorg gebruiken om anderen te inspireren en hen de tools te geven die ze nodig hebben om te herstellen en een positieve toekomst op te bouwen. 

Het begon allemaal met mijn eigen reis naar herstel. Ik heb persoonlijk de pijn en de verwoesting ervaren die verslaving met zich meebrengt. Maar te midden van de duisternis vond ik een sprankje hoop: de kracht van ervaringsdeskundigheid. Door naar de verhalen van anderen te luisteren, ontdekte ik dat ik niet alleen stond in mijn strijd en dat herstel mogelijk was. Deze ervaring inspireerde me om anderen te helpen door mijn eigen verhaal te delen.

Ik geloof sterk in de kracht van preventie en vroegtijdige interventie. Daarom wil ik mij richten op jongeren, die vaak kwetsbaar zijn voor de verleidingen en risico’s van verslaving. Ik wil naar scholen gaan en voorlichtingen geven over wat verslaving echt is, welke vormen het kan aannemen en hoe verslaving het leven van mensen beïnvloedt. Ik wil hen bewust maken van de waarschuwingssignalen en hen helpen om de juiste keuzes te maken.

Maar mijn doel gaat verder dan alleen voorlichtingen geven. Ik wil ook actief betrokken zijn bij het begeleiden van jongeren die al met verslaving te maken hebben. Ik wil een veilige en ondersteunende omgeving bieden waarin ze hun verhaal kunnen delen en begrepen worden. Door mijn eigen ervaringen kan ik een bron van hoop en inspiratie zijn, en ik wil hen laten zien dat er altijd een weg is naar herstel en een gezond leven. 

Maar ik besef me ook dat verslaving niet alleen het individu treft, maar ook degenen om hen heen. Daarom wil ik mijn kennis en ervaring ook delen met ouders en docenten. Ik wil hen de tools leren geven om verslaving te herkennen, effectieve communicatiestrategieën te ontwikkelen en de juiste ondersteuning te bieden aan diegenen die ze liefhebben. Samen kunnen we een verschil maken en de cyclus van verslaving doorbreken. 

Mijn reis in de verslavingszorg is er een van persoonlijke groei, veerkracht en hoop. Door mijn eigen ervaringen te omarmen en ze om te zetten in een kracht, kan ik anderen helpen. 

voor cursusinformatie: https://www.laudius.nl/cursus/ervaringsdeskundige

Momenteel zit ik voor mijn gevoel in de “Honeymoon Phase” van herstel. Dit wordt ook wel het vroeg herstel genoemd. Ik ben weer terug in herstel en terug in het programma na een terugval die toch wel ruim twee maanden heeft geduurd. Er waren momenten dat ik één dag of meerdere dagen clean blijf, maar uiteindelijk gaf ik de moed weer op en had ik voor mezelf genoeg redenen bedacht waarom ik mocht gebruiken. De wereld keerde zich toch tegen mij? De mensen deden mij toch pijn? Ik deed niks fout, maar gaf alles en iedereen de schuld. Hierdoor hoefde ik niet naar mezelf en mijn eigen aandeel te kijken en had ik een goed excuus waarom ik iedere dag besloot om weer mijn middel(en) op te pakken en me totaal te verdoven. Te verdoven van mijn eigen verdriet, boosheid, woede en angst.

Ik heb mezelf in een onveilige situatie gebracht en kan alleen maar heel erg dankbaar zijn dat er iemand op mijn pad kwam die mij uit deze situatie heeft gebracht. Ik vond het alles behalve leuk en het deed ongelofelijk veel pijn, maar achteraf was het de beste keuze. We zijn nu twee maanden verder sinds de terugval langzaam begon en het leven begint me weer toe te lachen. Ik heb fijne vriendschappen om me heen, oude “vrienden” losgelaten, werk aan mijn herstel door actief naar meetings te gaan en in contact te blijven met fellows. Ook heb ik besloten om met een andere sponsor aan te stappen te gaan werken. Een sponsor die ik fysiek vaker kan zien, waardoor ik mezelf minder goed kan verschuilen achter een mobiele telefoon: “Ja hoor, alles gaat goed”. Ik hoop dat ik snel weer kan beginnen aan de stappen met een nieuwe sponsor. Mijn stap één voor mezelf echt goed zetten.

Maar terug naar de Honeymoon Phase: het gebruik van middelen is gestopt. Er ontstaat momenteel een gevoel van heelheid en positiviteit. Ik hoor weer ergens bij. Er zijn alleen genoeg risico’s: te overmoedig worden, me teveel richten op werk en moeite met het stellen van prioriteiten. Ik zit vol energie en wil het liefste mijn agenda volplannen, maar het is belangrijk om mijn rust te bewaren. En vooral naar meetings te blijven gaan en in verbinding te blijven, want door het positieve gevoel wat ik ervaar kan ik overmoedig worden en denken dat het niet nodig is om naar meetings te gaan of aan de stappen te werken en te zoeken naar een sponsor.

Het is echt alleen voor vandaag. Vandaag drink en gebruik ik niet. Morgen start ik met een nieuwe fase in mijn leven. Ik heb een nieuwe baan. Gisteren mocht ik op gesprek komen en morgen mag ik al beginnen met werken bij een van de leukste kringloopwinkels van Nederland, al zeg ik het zelf. Dankbaar voor de kansen die alweer zo snel op mijn pad zijn gekomen. Een maand geleden leek alles nog uitzichtloos en nu sta ik ’s ochtends weer op met een glimlach en heb ik zin om de dag te beginnen.

De eenzaamheid overvalt mij de laatste dagen. Ondanks dat ben ik zeer content met de rust die ik nu ervaar. Hoeveel beter ik me lichamelijk vooral voel. Hoe de obsessie minder begint te worden in mijn hoofd. Momenten van zucht en trek zijn zeker nog geregeld aanwezig, evenals de dromen over gebruik. Vaak word ik verward wakker midden in de nacht. Moet ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt niet gebruikt heb door mijn kamer te doorzoeken.

Maar ondanks de rust in mijn hoofd en lichaam kan ik (nog) niet zeggen dat ik ook daadwerkelijker gelukkiger ben. Ik voel me eenzaam, ben misschien ook wel eenzaam. Natuurlijk blijf ik in verbinding met fellows door meetings te bezoeken. Het is niet dat ik helemaal niemand meer zie, maar vriendschappen veranderen. Altijd was ik in voor een feestje, de flessen drank nam ik het liefste zelf mee, want dan was er tenminste altijd genoeg (voor mij). Dat is nu anders. Heel anders. Het voelt alsof ik niet altijd meer iemands eerste keuze ben om mee af te spreken, alsof het niet altijd meer gezellig is met mij. Of dit ook daadwerkelijk zo is.. weet ik niet? Misschien zit het ook vooral in mijn hoofd en ben ik er teveel mee bezig.

Ik voel me gewoon alleen. Ik verlang niet terug naar de middelen, het gebruik en alle gevolgen, maar ik verlang terug naar de feesten, het uitgaan, de zogenaamde wilde avonturen, mezelf even laten gaan. Die momenten waren leuk. Maar daarna eindigde het vaak minder leuk. Ik ben nog jong en ik wil jong kunnen zijn. Jonge mensen dingen kunnen doen. Ik zie het om mij heen gebeuren en ik zit erbij en kijk ernaar. Hunkerend naar normaal zijn, maar wat is eigenlijk normaal?

Het werkt als je eraan werkt.

Vandaag ben ik 38 dagen clean en sober van alle middelen en wat voelt het goed om iedere ochtend weer op te staan en aan de dag te beginnen. Ik heb geen katers meer en geen slapeloze nachten van overmatig drugsgebruik. Sta niet meer duf en misselijk op van de medicatie. Ook weet ik nog wat ik de dag daarvoor heb gedaan en heb gezegd tot in de details. Het heeft zoveel voordelen hè.

Maar soms overvalt mij het gevoel van totale wanhoop. Dat weet ik even niet zo goed wat ik met mezelf moet. Voel ik angst voor de toekomst die onzeker is. Vraag ik me af of ik het wel kan volhouden op deze manier. Het is allemaal nog zo pril en kwetsbaar. Ik weet uit ervaring hoe snel en makkelijk een terugval plaats kan vinden. Hoe makkelijk het is om terug te vallen in oud gedrag en gebruik.

Momenteel wil ik vermijden. Ik ga contact uit de weg. Bel niet meer met fellows en zie er tegenop om naar (online) meetings te gaan. Lees geen tot nauwelijks literatuur. Ik ervaar meer zucht dan ooit en de euforie van het clean en sober zijn begint er een beetje vanaf te vallen. De dagen beginnen terug een sleur te worden. Tijd voor verandering dus.

Binnenkort start ik met een intensieve deeltijdbehandeling. Hier krijg ik onder andere schema-therapie en terugvalpreventie. Dit zal drie dagen per week zijn. Ik hoop dat ik me volledig op mezelf kan focussen tijdens deze behandeling. Maar vooral dat het me dat gaat opleveren wat ik hoop. Ik hoop dat ik na deze behandeling het leven weer met beide handen aan durf te grijpen om mijn doelen en dromen te bereiken. Keuzes durven maken, risico’s durven nemen, mezelf zijn en mijn gevoelens durven en kunnen uiten.

Het werkt als je eraan werkt.

In herstel is het belangrijk, om zeker in het begin, dagelijks meetings te bezoeken zoals de CA (Cocaine Anonymous) NA (Narcotics Anonymous) en de AA (Alcoholics Anonymous). Ik vond het in het begin heel erg spannend om naar een meeting te gaan. Gelukkig bestaan er tegenwoordig ook online meetings. Hierdoor vond ik het iets minder spannend om naar mijn eerste online meeting te gaan. Ik kon vanaf mijn vertrouwde omgeving een meeting volgen.

Mijn eerste online meeting was een vrouwenmeeting. Dat was ontzettend fijn. Ik werd met open armen ontvangen, figuurlijk dan. Ik vond zoveel erkenning en herkenning in deze meeting. Voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij echt begreep, dat iemand echt weet hoe het is om in totale waanzin, gekte en wanhoop te leven en nog maar een ding te kunnen doen; drinken en/of gebruiken. Dat het niet simpel is om gewoon te stoppen of er niet aan te beginnen. De pijn, de angst, het verdriet, boosheid en frustratie. Ik hoefde het niet meer met heel veel woorden uit te leggen, want zij begrijpen mij. Zij kennen de pijn.

Na een aantal weken bijna dagelijks meetings volgen, voornamelijk ca meetings, besloot ik om eindelijk naar een fysieke meeting te gaan. Spannend vond ik het. Maar ik ben gegaan en daar werd ik met open armen ontvangen door iemand. Precies dezelfde ervaring als bij de online meetings, maar nu met extra veel liefde en warmte. Het is en blijft zo bijzonder om te zien en mee te maken hoe iedereen je zo welkom heet, niemand een oordeel klaar heeft, maar gewoon luistert naar jouw verhaal.

Ik kan het iedereen die denkt een probleem te hebben met alcohol en/of drugs het aanraden om eens naar een meeting te gaan. Ook al ben je er nog niet helemaal zeker van. Het kan tot zoveel inzicht nieuwe en mooie inzichten leiden. Je wordt altijd met open armen ontvangen. Je mag en kan jezelf zijn. Niks is vreemd.

Het werkt als je eraan werkt.

Sinds een maand heb ik mijn leven compleet omgegooid. Heb ik een nieuwe start met mezelf gemaakt. Dit wil ik dan ook graag met mijn blog doen. Mijn weg in herstel vastleggen op digitaal papier.

Ik was er een aantal maanden geleden van overtuigd dat ik op de goede weg was. Ik gebruikte tenslotte geen harddrugs zoals cocaïne meer. Maar achteraf bleek dit een grote leugen tegenover vrienden, familie maar vooral tegenover mezelf. Ik was er heilig van overtuigd dat ik op een gezonde manier kon omgaan met alcohol. Af en toe wat benzodiazepines om goed te slapen. Oh en voor de pijn wat opiaten zoals oxycodone, want paracetamol was niet snel en goed genoeg.

Ik ben verslaafd aan het willen verdoven. Niet alleen van de lichamelijk pijn, maar alle pijn. Het verdriet en de angst. Ik voelde me goed na mijn eerste drankje, lijntje en pilletje, maar dat veranderde al snel. Ik raakte de controle kwijt over de hoeveelheid en de controle raakte ik kwijt over mezelf en mijn eigen gedrag en denken. Ik werd er geen leuker mens op. Ik werd boos, onredelijk, verdrietig en had mezelf niet in de hand. Schopte letterlijk en figuurlijk om mij heen en het moest gaan zoals ik het wilde.

Iedereen kreeg de schuld. Iedereen kreeg ervan langs. Mijn overmatig drank-en drugsgebruik was niet mijn schuld, maar de schuld van anderen. Ik nam geen verantwoordelijkheid. Ik deed alsof ik op de goede weg was, maar dat was ik niet. Ik geloofde het alleen echt. Totdat het een maand geleden uit de hand is gelopen. Ik werd opgenomen, gedwongen. Daar zag ik pas in hoe ik al die jaren bezig was met mezelf kapot te maken en de mensen om mij heen. Hoe wat ooit zo leuk was begonnen nu een totale nachtmerrie was geworden. Een nachtmerrie die bestond uit ziekenhuis, ambulance en politie.

Vandaag ben ik 34 dagen in herstel van een drank-en drugsverslaving. Binnenkort start ik met een intensieve deeltijdbehandeling. Ga ik misschien/waarschijnlijk wonen in een safehouse. Voor nu werk ik intensief aan herstel doormiddel van meetings, de 12 stappen en het contact met fellows en fella’s.

Het werkt als je eraan werkt.