Thuiskomen aan de Zeeuwse Kust

Het is een tijdje stil geweest sinds mijn laatste woorden de wereld in gingen. Zes dagen geleden begon ik aan een reis naar herstel, nadat een heftige terugval bijna mijn familie en vooral mezelf kostte. De afgelopen dagen waren een strijd om te overleven, een zoektocht naar de betekenis van leven. Maar vanavond, aan de Zeeuwse kust, voelde ik mezelf weer even vrij, vrolijk en onoverwinnelijk.

Roosendaal, mijn thuisbasis, lijkt soms verstikkend dichtbij. Het is makkelijk te vergeten hoeveel kracht en rust de zee me kan brengen. Dus besloot ik vanavond de trein te pakken, richting Vlissingen. De wandeling naar de boulevard voerde me door de duisternis, de zee wild en ontembaar. Hoge golven braken met kracht, en ik genoot van het geluid van de branding en de zilte geur van de zee.

Mijn koptelefoon vulde mijn oren met muziek, en ik zong luidkeels mee, als een bevrijdende melodie voor mijn ziel. Ik rende langs het water, voelde de frisse wind op mijn gezicht en het zand onder mijn voeten. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me weer goed. Het was alsof de zee mijn innerlijke stormen wegspoelde en me hernieuwde energie gaf.

Wat had ik dit gemist. Het gevoel van vrijheid, de connectie met de elementen. De Zeeuwse kust, ruw en tegelijkertijd rustgevend, bood me een moment van verademing. Het was alsof de zee me omarmde en zei: “Welkom thuis.”

Ik besluit dat dit geen eenmalig uitje moet zijn. Ik ga vaker naar de zee. Niet als een vlucht, maar als een herinnering aan mijn eigen veerkracht. De kracht van de golven herinnert me eraan dat het leven, net als de zee, soms wild en onvoorspelbaar is, maar dat er ook schoonheid schuilt in de golven die komen en gaan. De Zeeuwse kust is nu mijn toevluchtsoord, mijn heiligdom van herstel. En elke keer dat ik hier ben, zal ik zingen met de zee, mijn eigen melodie van hoop en vernieuwing.