Terugval en Herstel: Een Persoonlijk Verhaal
Na 9 maanden van herwonnen nuchterheid, viel ik helaas terug in september 2023. Het voelde als een abrupte val in een donker dal, waarin ik geen uitweg leek te kunnen vinden. De terugval duurde geen dag, maar strekte zich uit over uren, dagen, weken en uiteindelijk maanden. Het waren moeilijke tijden, waarin ik me eenzaam en verdrietig voelde.
Maar vandaag kan ik met trots zeggen dat ik 30 dagen, een volledige maand, terug nuchter ben. Het was geen gemakkelijke weg, maar het was een weg die ik met vastberadenheid heb bewandeld. En hoewel ik nu weer op het pad van herstel ben, zal ik niet overmoedig worden. Ik blijf nederig en dankbaar voor de steun die ik heb ontvangen.
De terugvallen waren verschrikkelijk verdrietig en eenzaam. Ze dreven me tot totale wanhoop en doofden ieder lichtje van hoop dat ik had. Maar langzaamaan kan ik weer genieten van het leven. Ik sta op met herstel en ga ermee naar bed. Ik voel me weer thuis en goed genoeg om activiteiten te ondernemen met vrienden. En wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik mijn oprechte lach terug.
Deze reis van herstel heeft me geleerd dat het oké is om af en toe te struikelen, zolang we maar blijven opstaan en verder gaan. Het heeft me geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht, en dat ik altijd de kracht heb om mijn leven in eigen handen te nemen. Mijn terugval was een les, een herinnering aan mijn eigen kwetsbaarheid, maar ook aan mijn veerkracht.
Ik deel dit verhaal niet om medelijden te wekken, maar om anderen te inspireren. Herstel is mogelijk, zelfs na een terugval. Het vergt moed, doorzettingsvermogen en de bereidheid om hulp te accepteren. Maar het is het allemaal waard. Want aan het einde van de dag is er niets waardevoller dan het gevoel van vrijheid dat gepaard gaat met herwonnen nuchterheid.
Laten we samen opstaan, onze handen reiken naar elkaar, en de weg van herstel bewandelen. Want samen zijn we sterker dan welke terugval dan ook.
Veel liefs
Een zonsondergang om nooit te vergeten
Wat een onvergetelijke vierdaagse reis was het naar Vlissingen! 😍 Oorspronkelijk gepland als een driedaags uitje, maar ik kon het niet weerstaan om er nog een vierde dag aan vast te knopen. De dagen waren gevuld met rustgevende wandelingen langs het kalme water, het ontdekken van schatten in de lokale winkeltjes en het verkennen van schilderachtige stadjes en dorpen. Voor mij vertegenwoordigen de zee, de wind en de natuur een hogere macht, een bron van rust en inspiratie.
Maar gisterenavond, toen ik met de bus naar Zoutelande reisde, was het bewolkt. Mijn stemming daalde tot het nulpunt. Ik begon te twijfelen aan mijn geloof in die hogere macht, en voelde me alleen en bedroefd. Ik kon nauwelijks mijn tranen bedwingen terwijl ik mijn hoofd in mijn handen wilde laten zakken. Maar toen, op het meest onverwachte moment, brak de lucht open en verscheen een van de meest adembenemende zonsondergangen die ik ooit heb gezien.
Staand in verbijstering en met tranen van vreugde in mijn ogen, voelde ik me plotseling niet meer alleen. Het was alsof een warme arm om me heen werd geslagen, als een teken dat het leven vol schoonheid is en dat het altijd goed is om hulp te vragen. Het was een herinnering dat zelfs in de donkerste momenten, er altijd licht aan de horizon schijnt.
De ervaring heeft me geleerd dat soms de mooiste momenten volgen op de moeilijkste tijden. Het was een waardevolle les in het vinden van hoop te midden van tegenspoed.
De verwoestende impact van designer drugs: Een persoonlijk relaas
Als voormalig verslaafde in herstel voel ik me geroepen om mijn ervaringen te delen en anderen te waarschuwen voor de verleidelijke val van designer drugs, zoals “miauw miauw” (4-mmc, 3-mmc, en 2-mmc) en hun varianten. Deze chemische substituten, die vaak gemakkelijk verkrijgbaar zijn op internet, hebben een verwoestende impact gehad op mijn leven en dat van velen om mij heen.
Het begon allemaal met een enkele dosis, een moment van euforie dat me deed verlangen naar meer. Met elke inname voelde ik me krachtiger, zelfverzekerder, en meer in controle van mijn emoties. Maar deze illusie van controle was slechts van korte duur.
Het was alsof ik verliefd werd op het middel, verblind door de belofte van ontsnapping aan mijn dagelijkse problemen en zorgen. Ik voelde me opgewekt, energiek, en vol leven. Maar naarmate mijn gebruik toenam, begon de keerzijde van de medaille zich te manifesteren.
Ik raakte verstrikt in een vicieuze cyclus van gebruik en verlangen, waarbij ik mijn behoeften en verlangens negeerde ten koste van mijn eigen gezondheid en welzijn. Het eten werd een lastige taak, en mijn sociale leven werd gereduceerd tot eenzaamheid in mijn kamer of verstopt in een afgelegen parkje.
Wat begon als een goedkope en toegankelijke manier om te ontsnappen aan de realiteit, veranderde al snel in een allesverslindende behoefte. Zelfs na periodes van onthouding en herstel, vond ik mezelf terugvallen in de greep van de drug, elke keer met desastreuze gevolgen.
Het was niet alleen de fysieke en mentale tol die ik betaalde voor mijn verslaving, maar ook de sociale en psychologische consequenties die mijn leven volledig ontwrichtten. Vrienden werden vreemden, familieleden distantieerden zich, en ik voelde me steeds meer geïsoleerd en alleen.
Maar het meest verontrustende aspect van alles is dat deze drugs nog steeds gemakkelijk verkrijgbaar zijn, zelfs nadat sommige varianten verboden zijn verklaard. Door slimme trucs en chemische aanpassingen weten fabrikanten de wet te omzeilen en hun verwoestende producten op de markt te brengen, met desastreuze gevolgen voor degenen die er vatbaar voor zijn.
Het is schokkend om te zien hoe deze drugs worden gepromoot en verspreid, vaak gericht op kwetsbare groepen zoals jongeren. Van kleurrijke flyers tot cryptische berichten in code, de verleiding ligt op de loer op straten en scholen, klaar om nieuwe slachtoffers te maken in hun meedogenloze greep.
Als voormalig slachtoffer van deze verleiding, ben ik vastbesloten om anderen te waarschuwen voor de gevaren van designer drugs en de vernietigende impact die ze kunnen hebben op levens en gemeenschappen. Het is tijd voor actie, voor bewustwording en voor bescherming van degenen die het meest kwetsbaar zijn voor de verleidingen van de straat.
Laat mijn verhaal een waarschuwing zijn voor iedereen die overweegt de weg van de designer drugs in te slaan. De prijs is hoog, en de tol is onverbiddelijk. Kies voor het leven, kies voor gezondheid, en kies voor een toekomst vrij van de greep van de drugs.
Samen kunnen we een einde maken aan de verwoesting veroorzaakt door designer drugs en een betere toekomst creëren voor onszelf en voor de generaties die nog komen. Maar het begint allemaal met de erkenning van het probleem en de moed om actie te ondernemen.
Laten we samen strijden voor een wereld vrij van drugsverslaving en de pijn en het verdriet die het met zich meebrengt. De tijd om te handelen is nu, en ik ben vastbesloten om mijn stem te laten horen in deze strijd voor een betere toekomst.
Thuiskomen aan de Zeeuwse Kust
Het is een tijdje stil geweest sinds mijn laatste woorden de wereld in gingen. Zes dagen geleden begon ik aan een reis naar herstel, nadat een heftige terugval bijna mijn familie en vooral mezelf kostte. De afgelopen dagen waren een strijd om te overleven, een zoektocht naar de betekenis van leven. Maar vanavond, aan de Zeeuwse kust, voelde ik mezelf weer even vrij, vrolijk en onoverwinnelijk.
Roosendaal, mijn thuisbasis, lijkt soms verstikkend dichtbij. Het is makkelijk te vergeten hoeveel kracht en rust de zee me kan brengen. Dus besloot ik vanavond de trein te pakken, richting Vlissingen. De wandeling naar de boulevard voerde me door de duisternis, de zee wild en ontembaar. Hoge golven braken met kracht, en ik genoot van het geluid van de branding en de zilte geur van de zee.
Mijn koptelefoon vulde mijn oren met muziek, en ik zong luidkeels mee, als een bevrijdende melodie voor mijn ziel. Ik rende langs het water, voelde de frisse wind op mijn gezicht en het zand onder mijn voeten. Voor het eerst sinds maanden voelde ik me weer goed. Het was alsof de zee mijn innerlijke stormen wegspoelde en me hernieuwde energie gaf.
Wat had ik dit gemist. Het gevoel van vrijheid, de connectie met de elementen. De Zeeuwse kust, ruw en tegelijkertijd rustgevend, bood me een moment van verademing. Het was alsof de zee me omarmde en zei: “Welkom thuis.”
Ik besluit dat dit geen eenmalig uitje moet zijn. Ik ga vaker naar de zee. Niet als een vlucht, maar als een herinnering aan mijn eigen veerkracht. De kracht van de golven herinnert me eraan dat het leven, net als de zee, soms wild en onvoorspelbaar is, maar dat er ook schoonheid schuilt in de golven die komen en gaan. De Zeeuwse kust is nu mijn toevluchtsoord, mijn heiligdom van herstel. En elke keer dat ik hier ben, zal ik zingen met de zee, mijn eigen melodie van hoop en vernieuwing.
Uit de Schaduwen: Mijn Reis naar Herstel
Ik schreef gisteren een stukje van mij af en dat wil ik graag alsnog met jullie delen omdat het ook weer even geleden is dat ik wat heb geschreven en geplaatst.
Het begon als een schimmige schaduw in mijn leven, iets onschuldigs dat langzaam groeide en mijn dagen begon te beheersen. Op school was het een manier om de stress te ontwijken, een vluchtige ontsnapping uit de eindeloze stroom van verwachtingen en verplichtingen. Een glas hier, een pil daar – het voelde als een geheime wereld waarin ik tijdelijk kon verdwijnen.
Maar wat begon als een onschuldige ontsnapping, veranderde geleidelijk in iets dat ik niet meer onder controle had. Het begon mijn functioneren te beïnvloeden. Op school kon ik me niet meer concentreren, mijn cijfers kelderden en de afstand tussen mijn klasgenoten en mij groeide met de dag. Het voelde alsof ik gevangen zat in een neerwaartse spiraal waar ik geen grip op kreeg.
Toen ik de schoolbanken achter me liet en een baan vond, dacht ik dat dit een nieuwe start zou zijn. Maar mijn demonen reisden met me mee. Op het werk kon ik mijn focus niet behouden, en mijn prestaties leden eronder. Collega’s begonnen afstand te nemen; ik was niet meer de Janneke die ze kenden.
Ik raakte mensen om me heen kwijt, niet alleen door mijn gedrag, maar ook door mijn eigen keuze om me te isoleren. Het voelde veiliger om alleen te zijn dan om geconfronteerd te worden met de realiteit van mijn situatie. De eenzaamheid groeide naarmate ik mezelf steeds meer afsloot van de wereld om me heen.
Elke dag voelde als een strijd, een gevecht tegen iets waarvan ik wist dat het me langzaam consumeerde. Maar op een dag, omringd door de stilte van mijn afzondering, besefte ik dat ik niet langer wilde leven in de schaduwen van mijn verslaving. Het was tijd om uit die duisternis te stappen en het licht van herstel te omarmen.
De weg naar herstel is hobbelig en vol uitdagingen, maar ik ben begonnen met stappen te zetten. Ik zoek naar steun, praat met mensen die begrijpen wat ik doormaak en werk aan het terugvinden van mezelf, stap voor stap. Het is een reis naar genezing en herontdekking, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Er is hoop en kracht in het verlangen naar een leven vrij van verslaving.
Terugval in Alcoholverslaving: Het Ontwaken van Oude Pijn
Het was dag 231 van mijn herstel toen ik in een neerwaartse spiraal terechtkwam, een terugval in een alcoholverslaving die ik dacht achter me gelaten te hebben. De afgelopen maanden hadden nare gebeurtenissen zich opgestapeld, en ik vond geen gezonde uitlaatklep om met de overweldigende emoties om te gaan. De pijn leek ondraaglijk, en ik wilde er simpelweg niet mee geconfronteerd worden. Dus greep ik terug naar dat vertrouwde flesje. Maar wat er tijdens deze terugval gebeurde, was niets minder dan een ontwaken van oude pijn en een onverwachte reis naar genezing.
De situatie waarin ik me bevond, was een ware storm van tegenslagen. Het leek alsof het leven op dat moment gewoon niet eerlijk was. Mijn geest raakte verstrikt in een wirwar van emoties, van verdriet tot woede tot hopeloosheid. Ik worstelde om de controle te behouden over mijn innerlijke demonen, en het voelde alsof ik op het punt stond te breken.
In een zwak moment van wanhoop koos ik voor de weg van de minste weerstand en omarmde ik de oude demon die ik dacht te hebben overwonnen – alcohol. Het begon als een tijdelijke ontsnapping, een manier om mijn geest tot rust te brengen te midden van de chaos. Maar in plaats van troost te vinden, kwamen er juist meer oude wonden naar de oppervlakte.
Terwijl ik in mijn terugval zat, begon ik te beseffen dat de alcohol geen oplossing was. Het was slechts een dekmantel voor de onverwerkte emoties en pijnlijke herinneringen die diep in mij begraven lagen. Het was een tijdelijke verdoving die me uiteindelijk confronteerde met de donkere delen van mijn verleden waarvan ik dacht dat ik ze had begraven. Het was alsof de alcohol een vergrootglas was dat de littekens van mijn ziel blootlegde.
De confrontatie met deze pijnlijke waarheden was zowel angstaanjagend als bevrijdend. Het was als een wake-up call, een herinnering dat ik nog veel werk te doen had aan mijn innerlijke zelf. Het was niet genoeg om gewoon niet te drinken; ik moest ook de diepgewortelde emoties aanpakken die me naar de fles hadden gedreven in de eerste plaats.
Het was op dat moment dat ik de moed vond om opnieuw hulp te zoeken. Ik wist dat ik niet in mijn eentje kon genezen. Ik realiseerde me dat het oké was om hulp te vragen voor mijn mentale problemen, dat het geen teken van zwakte was, maar eerder van kracht. Het was een daad van zelfliefde en zelfzorg.
Dus begon ik opnieuw met therapie. Het was een zware, maar uiteindelijk helende reis. Het bracht me in contact met mijn diepste angsten en onzekerheden, maar het gaf me ook de tools en de begeleiding die ik nodig had om te genezen. Het was een herinnering dat herstel een doorlopend proces is, en dat het nooit te laat is om aan jezelf te werken.
Ik deel dit verhaal niet omdat ik trots ben op mijn terugval, maar omdat ik wil benadrukken dat het oké is om menselijk te zijn, om fouten te maken en om hulp te zoeken. Terugvallen kunnen een deel zijn van het herstelproces, en ze kunnen ons de kans geven om dieper te graven en te groeien. We hoeven het niet alleen te doen; er is hulp beschikbaar voor iedereen die bereid is om te vragen.
Mijn terugval in alcoholverslaving was een donkere periode in mijn leven, maar het leidde uiteindelijk tot een nieuw begin. Het bracht me op het pad naar genezing, groei en zelfacceptatie. Het herinnerde me eraan dat pijn en moeilijkheden deel uitmaken van het mens-zijn, maar dat er altijd een weg is naar het licht. Als dit verhaal anderen kan inspireren om hulp te zoeken, hun demonen onder ogen te zien en de weg naar herstel te omarmen, dan is het de moeite waard om te delen. We hoeven nooit alleen te lijden; er is altijd hoop en hulp binnen handbereik.
Het tijdige ingrijpen
Verslaving is een maatschappelijk probleem dat een verwoestende impact kan hebben op individuen, families en gemeenschappen. Het begint vaak onopvallend, met subtiele gedragsveranderingen, maar de gevolgen kunnen verwoestend zijn.
Het herkennen van de vroege tekenen van verslaving is cruciaal. Deze tekenen omvatten veranderingen in gedrag, sociaal isolement, verlies van interesse in vroegere activiteiten en lichamelijke symptomen zoals tremoren of vermoeidheid.
Verslaving heeft een verregaande impact. Individuen kunnen hun baan, relaties en gezondheid verliezen. De familieleden van verslaafden ervaren emotionele en financiële stress. Samenlevingen zien een stijging in criminaliteit en gezondheidszorgkosten.
Vroege interventie is effectief omdat het de schadelijke gevolgen van verslaving minimaliseert. Het vermindert de kosten voor de samenleving en biedt mensen de kans om een gezond en productief leven te leiden.
Er zijn verschillende benaderingen voor vroege interventie, waaronder counseling, educatie en ondersteunende netwerken. Vroege interventieprogramma’s kunnen individuen voorzien van de nodige tools om hun verslaving te overwinnen.
Het voorkomen van verslavingsproblemen is even belangrijk als het behandelen ervan. Gemeenschappen kunnen preventieprogramma’s implementeren die educatie en bewustzijn bevorderen.
Vrienden en familie spelen een cruciale rol in de vroege interventie. De steun en begrip van dierbaren kunnen het verschil maken voor iemand die worstelt met verslaving.
Succesverhalen van mensen die verslavingsproblemen hebben overwonnen dankzij vroege interventie zijn inspirerend. Ze benadrukken dat er altijd hoop is voor herstel, zelfs als het in een vroeg stadium wordt aangepakt.
In een wereld waar verslaving een groeiend probleem is, is vroege interventie de sleutel tot het verschil maken. Het kan niet alleen levens redden, maar ook families weer bijeenbrengen en gemeenschappen versterken. Samen kunnen we het belang van vroege interventie bij verslavingsproblemen erkennen en actie ondernemen om een gezondere toekomst te bevorderen.
Mijn persoonlijke reis naar 222 dagen clean en de kracht van openheid
Vandaag vier ik een mijlpaal in mijn leven: ik ben 222 dagen clean van alle geest- en stemmingsveranderende middelen. Deze reis is niet zonder uitdagingen geweest, en de laatste weken brachten een onverwachte wending met zich mee. Ik belandde in het ziekenhuis nadat ik op de Spoedeisende Hulp een epileptische aanval had gehad. Na tal van onderzoeken en testen, is het nu een kwestie van wachten op de uitslag, die pas eind oktober komt. De onzekerheid knaagt, maar ik blijf dankbaar voor de stappen die ik tot nu toe in mijn herstel heb gezet.
Gisteren was een bijzondere dag, want ik mocht in het zonnige Vlissingen de vijfde stap van het 12-stappen programma, het Minnesota Model, afronden. Voor degenen die niet bekend zijn met deze stap, het houdt in dat je je diepste geheimen, angsten en schuldgevoelens deelt met een vertrouwde persoon. Het is een stap van ongekende openheid en eerlijkheid, en het kan zowel bevrijdend als genezend zijn. Het betekent in feite dat ik mijn innerlijke demonen onder ogen zie en ze deel, waardoor de last van schaamte en schuld verlicht wordt.
De impact van de epileptische aanval op mijn leven is enorm geweest. Het was een schokkende herinnering aan de kwetsbaarheid van ons menselijk bestaan. Het heeft me doen nadenken over hoe belangrijk het is om goed voor mezelf te zorgen, zowel fysiek als mentaal. Deze ervaring heeft me nog meer vastberaden gemaakt om mijn herstel voort te zetten en te blijven groeien, ondanks de tegenslagen onderweg.
Mijn verhaal is er een van vallen en opstaan, van donkere dagen en momenten van triomf. Maar het is ook een verhaal van hoop en veerkracht. Ik hoop dat mijn ervaring anderen kan inspireren om hulp te zoeken, openheid te omarmen en te blijven vechten voor hun welzijn, zelfs als het leven onverwachte wendingen neemt. We zijn sterker dan we denken, en samen kunnen we de uitdagingen van herstel overwinnen.
“Een Onverwachte Reis: Van Benauwdheid tot Herstel”
Vorige week dinsdag was een dag die ik niet snel zal vergeten. Het begon met benauwdheidsklachten en een verhoogde hartslag, wat me naar de Spoedeisende Hulp leidde. Terwijl ik daar was, kreeg ik een epileptische aanval, en dat is waar mijn onverwachte reis begon.
De Spoedeisende Hulp: Op de Spoedeisende Hulp werden verschillende onderzoeken uitgevoerd om te begrijpen wat er met me aan de hand was. Een van die onderzoeken was een EEG (Elektro-encefalogram), dat de elektrische activiteit in mijn hersenen meet. Gelukkig waren de resultaten van dat moment goed, maar mijn klachten hielden aan.
De Verwarring en Onzekerheid: Na een nacht in het ziekenhuis en nog meer onderzoeken, waaronder een MIR (Magnetische Resonantie Imaging), bleven mijn symptomen mysterieus. Ik herinner me niets van de aanval, wat me nog verwarder maakte. Ik had nog steeds koorts, was duizelig, en mijn spieren protesteerden hevig. Slapen was een uitdaging, en praten kostte me moeite.
De Weg naar Herstel: Gelukkig begon ik langzaam te herstellen. Ik kreeg hulp van een ademcoach en een fysiotherapeut om mijn gezondheid te verbeteren. De fysiotherapeut was gespecialiseerd in manuele therapie om mijn rugklachten aan te pakken, die ik momenteel ervaar. Herstel was geen rechte lijn, maar de verbetering gaf me hoop.
De Les van Stress en Grenzen: Deze ervaring heeft me doen realiseren hoeveel stress en spanning zich in mijn leven hadden opgebouwd. Ik was dagenlang blijven doorgaan, had moeite met het stellen van grenzen en was ver verwijderd van mijn herstel. Dit alles had uiteindelijk zijn tol geëist.
Naar de Toekomst Kijken: Vandaag is een nieuwe dag, en hoewel ik opzie tegen het EEG-onderzoek dat voor de boeg staat, weet ik dat het deel uitmaakt van mijn reis naar herstel. Ik kijk ernaar uit om binnenkort weer aan het werk te kunnen, met een hernieuwd begrip van het belang van zelfzorg en het stellen van grenzen.
Dit is mijn verhaal van de afgelopen weken, een verhaal van onzekerheid, herstel en groei. Soms zijn het de moeilijkste momenten in ons leven die ons de waardevolste lessen leren. Ik hoop dat mijn ervaringen anderen kunnen inspireren om voor zichzelf te zorgen en de tekenen van te veel stress en spanning niet te negeren.
Herinneringen Aan Mijn Lieve Loeder
Precies een maand geleden hebben we afscheid genomen van mijn allerliefste metgezel, Loeder. Op deze Dierendag wil ik even stilstaan bij het gemis dat de afgelopen maanden mijn hart heeft gevuld.
Het is vreemd hoe het dagelijkse leven doorgaat, terwijl een deel ervan leeg blijft. Loeder was meer dan alleen een huisdier. Ze was mijn trouwe vriend, mijn steun en toeverlaat, mijn maatje in goede en slechte tijden.
Bij het ontwaken in de ochtend mis ik haar aanwezigheid, haar zachte kattenkopje dat me begroette alsof ze wilde zeggen: “Goedemorgen, hier ben ik weer!” ’s Avonds, wanneer ik naar bed ga, is er die lege plek naast me waar ze altijd lag, haar geruststellende aanwezigheid die me in slaap wiegde.
Loeder, je was er in de vreugdevolle momenten en de moeilijke dagen. Je begreep me zonder woorden, en jouw liefde was onvoorwaardelijk. We hebben zoveel avonturen gedeeld, en hoewel je nu niet meer fysiek bij me bent, blijf je voor altijd in mijn hart.
Op deze Dierendag, en elke dag, herinner ik me de kostbare tijd die we samen hebben doorgebracht en koester ik de liefde die we deelden. Bedankt, lieve Loeder, voor de onvergetelijke herinneringen en de onvoorwaardelijke liefde. 🌟
Rust zacht, mijn trouwe vriendin.
