Zes Maanden in Herstel: Mijn Reis van Duisternis naar Licht
Zes maanden geleden begon ik aan een reis die mijn leven voorgoed zou veranderen. Een reis van herstel van een strijd die mijn ziel gevangen hield, een gevecht tegen de ketenen van alcohol, drugs en opiaten. Vandaag vier ik een mijlpaal diep vanuit mijn hart – zes maanden van herstel, zes maanden van vernieuwing, en zes maanden van de ontdekking van mijn ware zelf.
In de donkerste dagen van mijn verslaving, voelde ik me verloren en gevangen in een neerwaartse spiraal. Maar ik koos voor verandering, voor herstel, en dat was de eerste stap naar het licht. Gedurende deze zes maanden heb ik momenten van vreugde en pijn gekend, van doorzettingsvermogen en kwetsbaarheid. Maar bovenal heb ik geleerd wat het betekent om werkelijk in het moment te leven.
Mijn herstelverhaal is niet alleen een persoonlijke triomf, maar ook een boodschap van hoop voor anderen die worstelen. Ik heb ontdekt dat het delen van mijn reis, mijn overwinningen en uitdagingen, anderen kan inspireren om de kracht in zichzelf te vinden. De mogelijkheid om mijn boodschap uit te dragen via podcasts en interviews voor kranten heeft me de kans gegeven om mijn ervaringen te delen en een positieve impact te maken.
Onderweg heb ik veel bijzondere momenten mogen beleven die ik me altijd zal herinneren. Van het overwinnen van verleidingen tot het ontdekken van nieuwe manieren om met emoties om te gaan, elke dag is een stap voorwaarts. Ik heb geleerd dat herstel niet alleen gaat om het elimineren van destructieve gewoonten, maar ook om het creëren van een leven dat gevuld is met zingeving en vreugde.
De weg naar herstel is geen rechte lijn; er zijn bochten en hobbels onderweg. Maar juist die uitdagingen hebben me geholpen te groeien en sterker te worden. Ik heb geleerd om mezelf te vergeven voor mijn verleden en om met compassie naar mezelf te kijken. Elke dag brengt nieuwe kansen om te leren, te groeien en te evolueren.
Terwijl ik terugkijk op deze zes maanden, ben ik dankbaar voor de mensen die mijn pad hebben gekruist – vrienden, familie en medereizigers in herstel. Hun steun en begrip hebben me aangemoedigd om door te gaan, zelfs op de moeilijkste dagen. Ik heb geleerd dat herstel niet alleen een persoonlijke reis is, maar ook een reis die we samen maken.
Dus hier sta ik, zes maanden in herstel, met een hart vol hoop en een verlangen om anderen te inspireren. Mijn reis gaat door, en ik weet dat er nog veel te ontdekken valt. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan laten zien dat er altijd een weg is naar het licht, hoe diep de duisternis ook kan zijn. Ik ben vastberaden om mijn reis voort te zetten, wetende dat elke dag een nieuwe kans is om te groeien, te helen en te stralen.
Dank je wel voor het delen van dit bijzondere moment met mij, en ik kijk uit naar de volgende stappen in mijn reis van herstel en zelfontdekking.Nu
“Een jaar geleden viel ik terug in de greep van verslaving, na meer dan drie maanden herstel. Die tijd markeerde een turbulente periode, met opnames, politie en ambulances. Vandaag kan ik met trots zeggen dat ik mijn herstel opnieuw heb vormgegeven.
Bijna zes maanden lang ben ik nu vrij van alle geestverruimende en stemmingsveranderende middelen. Tijdens dit pad ben ik een paar keer flink gevallen, voordat ik besefte dat ik alleen voor mezelf kon herstellen, niet voor anderen. Op 28 februari besloot ik vroeg in de ochtend dat het genoeg was geweest. Na talloze pogingen en de emotionele tol die mijn geliefden moesten dragen, koos ik ervoor om mijn herstel met volle toewijding aan te gaan.
Vandaag ben ik een dankbare herstellende verslaafde en ik ben verbaasd over hoeveel er kan veranderen in slechts één half jaar. Een jaar geleden zat ik lusteloos thuis, zonder hoop, moed of vertrouwen. Tegenwoordig werk ik hard; deze week zelfs 46 uur. Daarnaast volg ik een studie en omarm ik dagelijks de stappen van het twaalf stappen programma. Ik bezoek bijeenkomsten, ontmoet inspirerende mensen die aan een paar woorden genoeg hebben, en leer elke dag weer bij.
Mijn reis is er een van groei, doorzettingsvermogen en zelfontdekking. Ik deel dit niet om op te scheppen, maar om te laten zien dat verandering mogelijk is. Voor iedereen die worstelt: onthoud dat je niet alleen bent. Er is hoop, er is kracht en er is een weg naar herstel. 🌱❤️ #HerstelReis #BijnaEenHalfJaarSterk”
Gebruikersdromen: De Kracht van Verbeelding in het Gezicht van Verslaving
In het schijnbaar eindeloze gevecht tegen verslaving, kunnen gebruikersdromen een unieke bron van hoop en veerkracht zijn. Deze dromen zijn niet de surrealistische beelden die we in onze slaap ervaren, maar eerder de krachtige visioenen van een beter leven die ontstaan in de harten van mensen die verslaving ervaren. In deze blog willen we de waarde van gebruikersdromen verkennen en begrijpen hoe ze een transformerende rol kunnen spelen in het herstelproces.
Het verlangen naar verandering begint vaak met een droom, een diepe innerlijke wens om te ontsnappen aan de greep van verslaving en een nieuw pad te bewandelen. Gebruikersdromen fungeren als kompas in donkere tijden en bieden een visie van hoop en herstel. Ze kunnen variëren van kleine dagelijkse doelen tot grotere levensaspiraties, zoals het hervinden van een gezonde levensstijl, het herstellen van beschadigde relaties of het nastreven van een nieuwe passie.
Een gebruikersdroom kan dienen als een krachtig hulpmiddel bij het stellen van doelen en het nemen van positieve stappen in de richting van herstel. Het helpt mensen om zich te richten op wat ze willen bereiken in plaats van te worden verlamd door wat ze achter zich willen laten. Het motiveert hen om door te zetten, zelfs als het pad naar herstel hobbelig is en bezaaid met uitdagingen.
Daarnaast fungeren gebruikersdromen als een bron van inspiratie en empowerment. Ze herinneren mensen eraan dat ze meer zijn dan hun verslaving en dat ze het vermogen hebben om hun leven te veranderen. Ze bieden hoop op een betere toekomst en moedigen mensen aan om hun eigen levensverhaal te herschrijven.
Maar gebruikersdromen zijn meer dan alleen wensen en verlangens; ze kunnen ook een blauwdruk zijn voor actie. Het visualiseren van een leven zonder verslaving kan een krachtige stimulans zijn om concrete stappen te zetten in de richting van herstel. Het helpt mensen om bewuste keuzes te maken die in lijn zijn met hun dromen en doelen.
Toch moeten we erkennen dat het pad naar herstel vaak met hobbels gepaard gaat en dat het verwezenlijken van gebruikersdromen niet altijd eenvoudig is. Terugval en teleurstelling zijn natuurlijke onderdelen van het herstelproces. Desondanks zijn gebruikersdromen veerkrachtig en weerbaar. Ze dienen als een kompas dat ons altijd de weg naar voren wijst, zelfs als we even verdwaald lijken te zijn.
Om gebruikersdromen te omarmen en te cultiveren, is het essentieel om te geloven in de mogelijkheid van verandering en herstel. We moeten onszelf toestaan te dromen en ons te verbinden met de kracht van verbeelding. Daarnaast is het delen van onze dromen met gelijkgestemde mensen en ondersteunende gemeenschappen een belangrijke stap in de richting van herstel.
In conclusie, gebruikersdromen zijn de vonk van hoop die de kracht van verandering in zich draagt. Ze zijn de brandstof voor een leven van herstel en vervulling. Laten we onze dromen omarmen en onze verbeelding de vrije loop laten, want het is in die dromen dat we de weg naar herstel vinden.
Met de kracht van gebruikersdromen kunnen we nieuwe horizonten verkennen en een leven creëren dat vrij is van de ketenen van verslaving. Dromen geven ons vleugels, en het is tijd om die vleugels te gebruiken om boven verslaving uit te stijgen en onze eigen weg naar herstel te vinden.
De muurfase van herstel: Een tijdelijke strijd met blijvende kracht.
Introductie: In het proces van herstel van verslaving zijn er verschillende fasen die een persoon doormaakt. Eén van de meest uitdagende fasen is de zogenaamde “muurfase”. Deze fase wordt gekenmerkt door een gevoel van stagnatie, frustratie en weerstand. Het lijkt alsof je vastzit en geen vooruitgang boekt, maar in werkelijkheid is de muurfase een essentieel onderdeel van het herstelproces. In dit blogbericht zullen we dieper ingaan op de muurfase, wat het betekent en hoe je erdoorheen kunt navigeren.
- Definitie van de Muurfase: De muurfase is een periode in het herstel van verslaving waarin iemand geconfronteerd wordt met interne en externe obstakels die de vooruitgang belemmeren. Het kan een gevoel van stagnatie, onzekerheid en twijfel veroorzaken. Het is belangrijk om te begrijpen dat deze fase normaal en vaak onvermijdelijk is in het herstelproces.
2. kenmerken van de muurfase
- Emotionele uitdagingen: Tijdens de muurfase kunnen gevoelens van frustratie, boosheid, verdriet en angst naar boven komen. Het kan moeilijk zijn om met deze emoties om te gaan en ze kunnen de motivatie om verder te gaan beïnvloeden.
- Zelfreflectie en confrontatie: De muurfase dwingt iemand om diep in zichzelf te kijken en confrontaties aan te gaan met de onderliggende oorzaken van verslaving. Dit kan emotioneel en mentaal veeleisend zijn, maar het is ook een kans voor groei en zelfontdekking.
- Verandering van perspectief: Tijdens de muurfase kunnen eerdere overtuigingen en patronen ter discussie worden gesteld. Het kan leiden tot een heroverweging van waarden, doelen en identiteit.
- Navigeren door de Muurfase:
- Accepteer de fase: Het is belangrijk om de muurfase te accepteren als een normaal onderdeel van het herstelproces. Het kan een teken zijn van groei en verandering.
- Ondersteuning zoeken: Zoek steun bij mensen die je begrijpen en steunen in je herstelproces, zoals familieleden, vrienden, therapeuten of steungroepen. Praat openlijk over je gevoelens en uitdagingen.
- Zelfzorg: Besteed extra aandacht aan zelfzorg tijdens de muurfase. Dit kan onder andere betekenen dat je voldoende rust neemt, gezond eet, regelmatig beweegt en ontspanningsoefeningen doet.
- Hulpbronnen gebruiken: Maak gebruik van therapeutische hulpmiddelen en technieken, zoals cognitieve gedragstherapie, meditatie, mindfulness of creatieve expressie. Deze kunnen helpen bij het omgaan met de obstakels en het bevorderen van persoonlijke groei.
- Het doorbreken van de Muurfase:
- Zelfreflectie en inzicht: Gebruik de muurfase als een periode van zelfreflectie en zoek naar inzicht in jezelf en je herstelproces. Identificeer patronen, overtuigingen en gedragingen die je tegenhouden en werk eraan om ze te veranderen.
- Doelen stellen: Stel realistische en haalbare doelen voor jezelf tijdens de muurfase. Het behalen van kleine mijlpalen kan een gevoel van vooruitgang en voldoening geven.
- Geduld en doorzettingsvermogen: Blijf geduldig en geef niet op. De muurfase kan lang duren, maar met doorzettingsvermogen en veerkracht kun je er doorheen breken.
Conclusie: De muurfase in het herstel van verslaving is een uitdagende periode waarin iemand geconfronteerd wordt met obstakels en weerstand. Het is belangrijk om te beseffen dat deze fase normaal en onvermijdelijk is in het herstelproces. Door de muurfase te accepteren, ondersteuning te zoeken, zelfzorg toe te passen en geduldig te blijven, kun je uiteindelijk doorbreken en verder gaan op je herstelreis. De muurfase is een tijdelijke strijd, maar met blijvende kracht kun je je herstelproces voortzetten en een gezonder en vervullend leven leiden.
Toekomst
Allereerst wil ik jullie, mijn lezers bedanken voor alle positieve, helpende en mooie reacties op mijn voorgaande berichten. Vandaag heb ik dankzij een opdracht voor de opleiding ervaringsdeskundige die ik momenteel volg via Laudius mogen nadenken over de toekomst. Dat wil ik niet, want ik leef alleen voor vandaag en de toekomst is me te “onhelder”
Toch deed ik het. Ik begon met typen en al vrij snel had ik de juiste woorden op papier. Ik wil mijn toekomst plannen ook graag met jullie delen. Ik hoop dat er iets van deze plannen uit mag komen.
In een wereld waar verslaving een steeds groter probleem wordt, geloof ik dat we een verandering kunnen bewerkstellingen door middel van voorlichting, begeleiding en het delen van persoonlijke ervaringen. Mijn passie ligt in het helpen jongeren die worstelen met verslaving en het empoweren van ouders en docenten om de juiste ondersteuning te bieden. Ik wil mijn eigen ervaringen in de verslavingszorg gebruiken om anderen te inspireren en hen de tools te geven die ze nodig hebben om te herstellen en een positieve toekomst op te bouwen.
Het begon allemaal met mijn eigen reis naar herstel. Ik heb persoonlijk de pijn en de verwoesting ervaren die verslaving met zich meebrengt. Maar te midden van de duisternis vond ik een sprankje hoop: de kracht van ervaringsdeskundigheid. Door naar de verhalen van anderen te luisteren, ontdekte ik dat ik niet alleen stond in mijn strijd en dat herstel mogelijk was. Deze ervaring inspireerde me om anderen te helpen door mijn eigen verhaal te delen.
Ik geloof sterk in de kracht van preventie en vroegtijdige interventie. Daarom wil ik mij richten op jongeren, die vaak kwetsbaar zijn voor de verleidingen en risico’s van verslaving. Ik wil naar scholen gaan en voorlichtingen geven over wat verslaving echt is, welke vormen het kan aannemen en hoe verslaving het leven van mensen beïnvloedt. Ik wil hen bewust maken van de waarschuwingssignalen en hen helpen om de juiste keuzes te maken.
Maar mijn doel gaat verder dan alleen voorlichtingen geven. Ik wil ook actief betrokken zijn bij het begeleiden van jongeren die al met verslaving te maken hebben. Ik wil een veilige en ondersteunende omgeving bieden waarin ze hun verhaal kunnen delen en begrepen worden. Door mijn eigen ervaringen kan ik een bron van hoop en inspiratie zijn, en ik wil hen laten zien dat er altijd een weg is naar herstel en een gezond leven.
Maar ik besef me ook dat verslaving niet alleen het individu treft, maar ook degenen om hen heen. Daarom wil ik mijn kennis en ervaring ook delen met ouders en docenten. Ik wil hen de tools leren geven om verslaving te herkennen, effectieve communicatiestrategieën te ontwikkelen en de juiste ondersteuning te bieden aan diegenen die ze liefhebben. Samen kunnen we een verschil maken en de cyclus van verslaving doorbreken.
Mijn reis in de verslavingszorg is er een van persoonlijke groei, veerkracht en hoop. Door mijn eigen ervaringen te omarmen en ze om te zetten in een kracht, kan ik anderen helpen.
voor cursusinformatie: https://www.laudius.nl/cursus/ervaringsdeskundige
Alles tegelijkertijd
Vandaag mocht ik voor de eerste keer mijn 90 dagen muntje ophalen bij de NA meeting hier in de buurt. Zondag was ik precies drie volle maanden clean. Maandag mocht in mijn 90 dagen muntje ophalen bij de CA meeting in de buurt. Het voelde heel speciaal, want nog nooit eerder ben ik zo ver in het programma gekomen; het 12-stappen programma (Minnesota model). Het had dus een feestweek moeten worden, helaas verliepen er toch een paar dingen achter.
het begon fantastisch met een opname in het mooie Heemstede-Aerdenhout bij Huis Leyduin. Ik mocht daar in gesprek met Bram Bakker over verslaving, herstel, mijn angsten, jeugd en de toekomst. Ik ben erg nieuwsgierig naar het eindresultaat. Voor mijn gevoel heb ik alles kunnen zeggen wat ik heb willen zeggen en ik denk dat het een heel mooi gesprek is geworden. Al kan ik maar één iemand over de streep krijgen richting herstel en uit de totale waanzin van verslaving.
Ik ben geen heilige en word momenteel erg getest. Contact verbroken met een aantal familieleden. Zij kozen er voor of ik koos er zelf voor. Ik kan hun gedrag niet veranderen. Ik heb alleen invloed op hoe ik reageer op de situatie. Of het pijn doet? Ja, zeker. maar eigenlijk is familie enkel bloedverwant. Ik kies momenteel mijn eigen veilige, fijne en mooie familie uit. Daarnaast raakte ik op dezelfde dag mijn (droom)baan kwijt. Ik ben te duur via het uitzendbureau en ik was niet snel gegroeid in mijn onzekerheid. Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar het is zo. Ik heb geen wrok. Tegenover niemand, maar op die speciale woensdag leek het alsof mijn hele wereld in aan het storten was.
Inmiddels ben ik een dag verder en heb ik er voor gekozen om deze week niet meer te werken. De 2 weken daarna mocht ik niet meer komen werken door een niet zo tactische reactie uit emotie. Ik heb banden op mogen bouwen met fantastische collega’s en die blijven voor altijd in mijn hart.
Ik had genoeg reden om terug in gebruik te vallen. Ik zal mezelf alweer naar de slijterij rijden, het nummer van mijn dealer bellen, want die vergeet ik helaas nooit meer, maar ik stond op. Borst vooruit. Waar deuren sluiten, gaan uiteindelijk nieuwe open. Ik geniet nu even van de vrijheid en de rust.
Ik ben dankbaar dat ik vandaag langer dan 90 dagen clean mag zijn en juist mag handelen. Ik sta in verbinding met fellows, maar ook vrienden en familie. Ik werk aan de stappen; momenteel stap 2. Ik lees en mediteer. Herstellen van verslaving is een nieuwe, mooie manier van leven geworden.
Honeymoon Phase
Momenteel zit ik voor mijn gevoel in de “Honeymoon Phase” van herstel. Dit wordt ook wel het vroeg herstel genoemd. Ik ben weer terug in herstel en terug in het programma na een terugval die toch wel ruim twee maanden heeft geduurd. Er waren momenten dat ik één dag of meerdere dagen clean blijf, maar uiteindelijk gaf ik de moed weer op en had ik voor mezelf genoeg redenen bedacht waarom ik mocht gebruiken. De wereld keerde zich toch tegen mij? De mensen deden mij toch pijn? Ik deed niks fout, maar gaf alles en iedereen de schuld. Hierdoor hoefde ik niet naar mezelf en mijn eigen aandeel te kijken en had ik een goed excuus waarom ik iedere dag besloot om weer mijn middel(en) op te pakken en me totaal te verdoven. Te verdoven van mijn eigen verdriet, boosheid, woede en angst.
Ik heb mezelf in een onveilige situatie gebracht en kan alleen maar heel erg dankbaar zijn dat er iemand op mijn pad kwam die mij uit deze situatie heeft gebracht. Ik vond het alles behalve leuk en het deed ongelofelijk veel pijn, maar achteraf was het de beste keuze. We zijn nu twee maanden verder sinds de terugval langzaam begon en het leven begint me weer toe te lachen. Ik heb fijne vriendschappen om me heen, oude “vrienden” losgelaten, werk aan mijn herstel door actief naar meetings te gaan en in contact te blijven met fellows. Ook heb ik besloten om met een andere sponsor aan te stappen te gaan werken. Een sponsor die ik fysiek vaker kan zien, waardoor ik mezelf minder goed kan verschuilen achter een mobiele telefoon: “Ja hoor, alles gaat goed”. Ik hoop dat ik snel weer kan beginnen aan de stappen met een nieuwe sponsor. Mijn stap één voor mezelf echt goed zetten.
Maar terug naar de Honeymoon Phase: het gebruik van middelen is gestopt. Er ontstaat momenteel een gevoel van heelheid en positiviteit. Ik hoor weer ergens bij. Er zijn alleen genoeg risico’s: te overmoedig worden, me teveel richten op werk en moeite met het stellen van prioriteiten. Ik zit vol energie en wil het liefste mijn agenda volplannen, maar het is belangrijk om mijn rust te bewaren. En vooral naar meetings te blijven gaan en in verbinding te blijven, want door het positieve gevoel wat ik ervaar kan ik overmoedig worden en denken dat het niet nodig is om naar meetings te gaan of aan de stappen te werken en te zoeken naar een sponsor.
Het is echt alleen voor vandaag. Vandaag drink en gebruik ik niet. Morgen start ik met een nieuwe fase in mijn leven. Ik heb een nieuwe baan. Gisteren mocht ik op gesprek komen en morgen mag ik al beginnen met werken bij een van de leukste kringloopwinkels van Nederland, al zeg ik het zelf. Dankbaar voor de kansen die alweer zo snel op mijn pad zijn gekomen. Een maand geleden leek alles nog uitzichtloos en nu sta ik ’s ochtends weer op met een glimlach en heb ik zin om de dag te beginnen.
Overgave
Ik ben bang.
Herstellen van een verslaving betekent voor mij overgave. Accepteren dat ik het niet alleen kan en hoef te doen. Dat ik machteloos sta tegenover mijn gedachten die mij leiden naar het middel en machteloos sta tegenover het middel zelf.
Maar ik wil het nog te graag op wilskracht doen. Ik wil mezelf keer op keer bewijzen. Mezelf bewijzen dat ik wel normaal kan drinken en/of gebruiken. Maar ik weet wat de uitkomst zal zijn zodra ik de eerste tot mij neem. Mijn wilskracht zal het verliezen van de verslaving.
Ik ga naar meetings, werk met mijn sponsor aan de twaalf stappen, sta in contact met fellows, maar dat is niet genoeg. Ik moet accepteren dat ik machteloos sta. Soms denk ik het kwijt te zijn.
Ik ben bang voor de gevoelens die ik voel en de gedachtes die ik denk. Gevoelens en gedachtes die ik niet meer kan en wil verdoven, maar het is eng. Eng om te voelen en eng om te denken.
Verslaving stopt niet wanneer het middel weg is. Het zit in zoveel meer. Ik moet altijd meer en beter van mezelf. Ik kan geen genoegen nemen met minder en het resultaat moet altijd beter zijn dan de vorige keer. Rust durf ik mezelf nauwelijks te gunnen. Ik zit nog altijd in de overtuiging dat stilstaan achteruitgang is.
Ik vind het lastig om te moeten toegeven dat ik het niet op wilskracht kan, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik het niet meer op wilskracht hoef te doen. Ik hoef niet meer boos op mezelf te worden omdat het me weer niet is gelukt; de afspraken die ik elke dag weer met mezelf maakte om te stoppen of te minderen. Ik mag toegeven dat ik machteloos sta. Ik mag mezelf overgeven aan een macht groter dan ik.
Mijn eerste stap
Het is alweer even geleden dat ik een blogpost heb geschreven en heb geplaatst. Natuurlijk zat ik wel vol met ideeën de afgelopen weken, maar het lukte me niet om deze ideeën ook daadwerkelijk op papier te zetten, tot vandaag. Ik wil jullie graag meenemen door mijn eerste stap. De twaalf stappen Minnesota Model.
Stap 1 wordt ook wel het fundament genoemd: “We erkenden dat we machteloos stonden tegenover onze verslaving, dat ons leven onhanteerbaar was geworden”.
Niemand geeft graag zijn totale nederlaag toe. We zullen niet snel toegeven dat we machteloos staan tegenover drugs-of alcoholgebruik. Maar uiteindelijk kwam ik ertoe te geloven dat alleen een totale nederlaag in staat was om mijn eerste stap te zetten richting bevrijding en kracht. De aanvaarding van mijn persoonlijke machteloosheid werd uiteindelijk de basis waarop ik een nieuw, gelukkig en zinvol leven kon bouwen. Er komt, binnen het programma, niks van mij terecht als ik niet eerst mijn verwoestende zwakheid en alle gevolgen ervan heb aanvaard. Zolang ik mezelf niet nederig maak, zal mijn nuchterheid, als die al bestaat, zeer onzeker zijn.
Mijn verslaving noemen ze een allergie; aan de ene kant werd ik getroffen door een waanzinnige drang om te drinken of te gebruiken en aan de andere kant door een overgevoeligheid van mijn lichaam die mij uiteindelijk tot zelfvernietiging zal brengen. Het is een statistisch feit dat verslaafden bijna nooit herstellen op eigen kracht.
Door in mijn drank-en drugsverleden te duiken, kon ik aantonen dat mijn drank-en drugsgebruik, jaren voordat ik me realiseerde dat ik de controle verloren had, al niet alleen maar een gewoonte was, maar in feite het begin van een fataal voortschrijdend proces.
Het duurde even voordat ik het 12-stappen programma ook pas echt in de praktijk kon brengen. Ik moest daarvoor echt in de put zitten. Want de elf resterende stappen in de praktijk brengen, betekent het aannemen van een denkwijze en gedragslijn, waarvan vrijwel geen verslaafde die nog drinkt of gebruikt ook maar van zou kunnen dromen. Wie wenst strikt oprecht en verdraagzaam te zijn? Wie wenst zijn fouten te bekennen en de aangerichte schade te herstellen? Wie trekt er zich iets aan van een Hogere Macht, laat staan van gebed en meditatie? Wie wil er tijd en energie opofferen om de boodschap van de twaalf stappen door te geven aan de volgende verslaafde? Nee, de gemiddelde verslaafde, egocentrisch tot en met, bedankt voor dit vooruitzicht, tenzij hij deze dingen moet doen om zelf in leven te blijven.
Vandaag de dag ben ik bereid om alles te doen wat de meedogenloze dwanggedachte van mij wegneemt. Ik ben het 12-stappen programma, mijn sponsor, fellows en fella’s dankbaar dat ik mijn weg heb gevonden binnen de kamers van herstel.
voor het schrijven van deze post heb ik gebruik gemaakt van het boek: 12 stappen & 12 tradities.
Eenzaam
De eenzaamheid overvalt mij de laatste dagen. Ondanks dat ben ik zeer content met de rust die ik nu ervaar. Hoeveel beter ik me lichamelijk vooral voel. Hoe de obsessie minder begint te worden in mijn hoofd. Momenten van zucht en trek zijn zeker nog geregeld aanwezig, evenals de dromen over gebruik. Vaak word ik verward wakker midden in de nacht. Moet ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt niet gebruikt heb door mijn kamer te doorzoeken.
Maar ondanks de rust in mijn hoofd en lichaam kan ik (nog) niet zeggen dat ik ook daadwerkelijker gelukkiger ben. Ik voel me eenzaam, ben misschien ook wel eenzaam. Natuurlijk blijf ik in verbinding met fellows door meetings te bezoeken. Het is niet dat ik helemaal niemand meer zie, maar vriendschappen veranderen. Altijd was ik in voor een feestje, de flessen drank nam ik het liefste zelf mee, want dan was er tenminste altijd genoeg (voor mij). Dat is nu anders. Heel anders. Het voelt alsof ik niet altijd meer iemands eerste keuze ben om mee af te spreken, alsof het niet altijd meer gezellig is met mij. Of dit ook daadwerkelijk zo is.. weet ik niet? Misschien zit het ook vooral in mijn hoofd en ben ik er teveel mee bezig.
Ik voel me gewoon alleen. Ik verlang niet terug naar de middelen, het gebruik en alle gevolgen, maar ik verlang terug naar de feesten, het uitgaan, de zogenaamde wilde avonturen, mezelf even laten gaan. Die momenten waren leuk. Maar daarna eindigde het vaak minder leuk. Ik ben nog jong en ik wil jong kunnen zijn. Jonge mensen dingen kunnen doen. Ik zie het om mij heen gebeuren en ik zit erbij en kijk ernaar. Hunkerend naar normaal zijn, maar wat is eigenlijk normaal?
Het werkt als je eraan werkt.
